ΒιβλίοΕύα Μπουλγουρά
Ζωγράφος: Εύα Μπουλγουρά
Αθήνα
Αδάμ - Πέργαμος
Αριθμός Έκδοσης: 1
2007
σ. 203
Σχήμα: 28χ28
Δέσιμο: Πανόδετο
ISBN: 978-960-6689-23-9
Σημειώσεις: Κείμενα: Χρύσανθος Χρήστου, Τάκης Σιδέρης, Αγάπη Καρακατσάνη.
Περιέχει Βιβλιογραφία
Εικονογράφηση: ΝΑΙ
Κυκλοφορεί
Τιμή: 41.55€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 03-12-2007)
Περίληψη:
Δημιουργός που έχει χαρακτηριστεί και σαν "κυρία" της ελληνικής ζωγραφικής, η Εύα Μπουλγουρά διακρίθηκε για την ευαισθησία, το χαρακτήρα και τον πλούτο της ζωγραφικής της γλώσσας. Με ιδιαίτερη προτίμηση στην ανθρώπινη μορφή και ειδικά στη γυναικεία, όπως και στο εσωτερικό και στη νεκρή φύση, δεν σταμάτησε για περισσότερο από σαράντα τρία χρόνια - από το 1957, όταν παρουσίασε για πρώτη φορά στην Πανελλήνιο, ως τη χρονιά του θανάτου της το 2000 - να συνεχίζει τις αναζητήσεις, να διευρύνει και να πλουτίζει το ζωγραφικό της ιδίωμα.
Αν και φαίνεται ότι ενδιαφέρεται για όλες τις θεματογραφικές περιοχές -ηθογραφία, γυμνογραφία, ανθογραφία, τοπιογραφία, δηλαδή φυσικός χώρος, νεκρή φύση- ιδιαίτερα την απασχολεί η ανθρώπινη και ειδικά η γυναικεία μορφή, σε όλες τις δυνατές κατηγορίες της. Μάλιστα δεν είναι τολμηρό και το να διαπιστώσει κανείς, ότι οι γυναικείες μορφές αποτελούν και ένα είδος αυτοπροσωπογραφίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτό δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για όποιον την είχε γνωρίσει και την είχε παρακολουθήσει να κινείται και να πλησιάζει τα ίδια τα έργα της στις διάφορες εκθέσεις της.
Ζωγράφος του χρώματος περισσότερο η Μπουλγουρά, φαίνεται ότι αποβλέπει να αξιοποιήσει με προσωπικό τρόπο βασικές αρχές του γαλλικού φωβισμού, ιδιαίτερα όπως τις έχουμε σε χαρακτηριστικές προσπάθειες του Ματίς, αλλά και χαρακτηριστικά στοιχεία του εξπρεσσιονισμού, χωρίς όμως τις τονισμένες παραμορφώσεις και τις κραυγαλέες συγκρούσεις χρωμάτων και χώρου. Έτσι αν και περιορίζεται στα πλαίσια των παραστατικών τάσεων, δεν μπορεί να θεωρηθεί ρεαλίστρια, όπως δεν είναι και αποκλειστικά ζωγράφος του φωβισμού και του εξπρεσσιονισμού. Σε όλες τις σημαντικές και χαρακτηριστικές εργασίες της, με τη γυναικεία μορφή σε διάφορες θέσεις και στάσεις, γυμνή ή ντυμένη, όπως και στα εσωτερικά, τις νεκρές φύσεις και τις ανθογραφίες, είναι πάντα ένας καθαρά προσωπικός τόνος, που συνδέεται και εξηγείται από την ευαισθησία και την εσωτερική επαφή με τα θέματά της. Οι γυναικείες μορφές, ντυμένες ή γυμνές, τα εσωτερικά της, σε σχέση με τις γυναικείες μορφές, αλλά και ελεύθερα, όπως και οι νεκρές φύσεις και τα διάφορα αντικείμενα, προδίνουν όχι μόνο την εσωτερική επαφή με τη δημιουργό, αλλά πολύ περισσότερο την αγάπη της για ό,τι την περιβάλλει και την συγκινεί. Ακόμη φαίνεται ότι ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το φως, με το οποίο κατορθώνει να εκφράσει το χαρακτήρα του χρώματος και την πλαστικότητα του σχεδίου. Σε μερικές περιπτώσεις, ιδιαίτερα σε νεκρές φύσεις, κινείται περισσότερο στα πλαίσια ενός προσωπικού εξπρεσσιονισμού, χωρίς τονισμένες αντιθέσεις, με παχιά χρώματα, σχεδόν ρευστά και ελεύθερη πινελιά, στοιχεία που δίνουν εξαιρετικές εκφραστικές προεκτάσεις στα έργα της. Πρέπει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιεί διαφορετικά στοιχεία στα γυναικεία γυμνά της, από τα εσωτερικά, ακόμη και όταν συνδυάζει γυμνό και εσωτερικό, ουσιαστικά παρουσιάζει τη ζωγραφική επιφάνεια σαν ένα διάλογο πλαστικών διατυπώσεων και χρωματικών αξιών. [...]
(απόσπασμα από το κείμενο του Χρύσανθου Χρήστου "Η ζωγραφική της Εύας Μπουλγουρά)
Δημιουργός που έχει χαρακτηριστεί και σαν "κυρία" της ελληνικής ζωγραφικής, η Εύα Μπουλγουρά διακρίθηκε για την ευαισθησία, το χαρακτήρα και τον πλούτο της ζωγραφικής της γλώσσας. Με ιδιαίτερη προτίμηση στην ανθρώπινη μορφή και ειδικά στη γυναικεία, όπως και στο εσωτερικό και στη νεκρή φύση, δεν σταμάτησε για περισσότερο από σαράντα τρία χρόνια - από το 1957, όταν παρουσίασε για πρώτη φορά στην Πανελλήνιο, ως τη χρονιά του θανάτου της το 2000 - να συνεχίζει τις αναζητήσεις, να διευρύνει και να πλουτίζει το ζωγραφικό της ιδίωμα.
Αν και φαίνεται ότι ενδιαφέρεται για όλες τις θεματογραφικές περιοχές -ηθογραφία, γυμνογραφία, ανθογραφία, τοπιογραφία, δηλαδή φυσικός χώρος, νεκρή φύση- ιδιαίτερα την απασχολεί η ανθρώπινη και ειδικά η γυναικεία μορφή, σε όλες τις δυνατές κατηγορίες της. Μάλιστα δεν είναι τολμηρό και το να διαπιστώσει κανείς, ότι οι γυναικείες μορφές αποτελούν και ένα είδος αυτοπροσωπογραφίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτό δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για όποιον την είχε γνωρίσει και την είχε παρακολουθήσει να κινείται και να πλησιάζει τα ίδια τα έργα της στις διάφορες εκθέσεις της.
Ζωγράφος του χρώματος περισσότερο η Μπουλγουρά, φαίνεται ότι αποβλέπει να αξιοποιήσει με προσωπικό τρόπο βασικές αρχές του γαλλικού φωβισμού, ιδιαίτερα όπως τις έχουμε σε χαρακτηριστικές προσπάθειες του Ματίς, αλλά και χαρακτηριστικά στοιχεία του εξπρεσσιονισμού, χωρίς όμως τις τονισμένες παραμορφώσεις και τις κραυγαλέες συγκρούσεις χρωμάτων και χώρου. Έτσι αν και περιορίζεται στα πλαίσια των παραστατικών τάσεων, δεν μπορεί να θεωρηθεί ρεαλίστρια, όπως δεν είναι και αποκλειστικά ζωγράφος του φωβισμού και του εξπρεσσιονισμού. Σε όλες τις σημαντικές και χαρακτηριστικές εργασίες της, με τη γυναικεία μορφή σε διάφορες θέσεις και στάσεις, γυμνή ή ντυμένη, όπως και στα εσωτερικά, τις νεκρές φύσεις και τις ανθογραφίες, είναι πάντα ένας καθαρά προσωπικός τόνος, που συνδέεται και εξηγείται από την ευαισθησία και την εσωτερική επαφή με τα θέματά της. Οι γυναικείες μορφές, ντυμένες ή γυμνές, τα εσωτερικά της, σε σχέση με τις γυναικείες μορφές, αλλά και ελεύθερα, όπως και οι νεκρές φύσεις και τα διάφορα αντικείμενα, προδίνουν όχι μόνο την εσωτερική επαφή με τη δημιουργό, αλλά πολύ περισσότερο την αγάπη της για ό,τι την περιβάλλει και την συγκινεί. Ακόμη φαίνεται ότι ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το φως, με το οποίο κατορθώνει να εκφράσει το χαρακτήρα του χρώματος και την πλαστικότητα του σχεδίου. Σε μερικές περιπτώσεις, ιδιαίτερα σε νεκρές φύσεις, κινείται περισσότερο στα πλαίσια ενός προσωπικού εξπρεσσιονισμού, χωρίς τονισμένες αντιθέσεις, με παχιά χρώματα, σχεδόν ρευστά και ελεύθερη πινελιά, στοιχεία που δίνουν εξαιρετικές εκφραστικές προεκτάσεις στα έργα της. Πρέπει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιεί διαφορετικά στοιχεία στα γυναικεία γυμνά της, από τα εσωτερικά, ακόμη και όταν συνδυάζει γυμνό και εσωτερικό, ουσιαστικά παρουσιάζει τη ζωγραφική επιφάνεια σαν ένα διάλογο πλαστικών διατυπώσεων και χρωματικών αξιών. [...]
(απόσπασμα από το κείμενο του Χρύσανθου Χρήστου "Η ζωγραφική της Εύας Μπουλγουρά)
