ΤΙΤΛΟΣ

Για τον Ηράκλειτο, ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Ο Καλδερόν παρομοιάζει τη ζωή με σκηνή θεάτρου όπου καλούμαστε να παίξουμε ο καθένας τον δικό του ρόλο. Οι ινδουιστές πιστεύουν πως το σύμπαν είναι το σώμα του Σίβα και ταυτίζουν τον κοσμικό χορό του με τον αδιάλειπτο κύκλο της ζωής και του θανάτου. Ο Αϊνστάιν ισχυρίζεται πως η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν είναι παρά μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση, ενώ ο Μπόρχες φαντάζεται τον χρόνο ως ένα ποτάμι που μας παρασέρνει, υποστηρίζοντας πως το ποτάμι είμαστε εμείς. Ίσως η ιστορία να μην είναι τίποτα άλλο από την παρουσία επί σκηνής αναρίθμητων ανθρώπινων φωνών, άλλων περισσότερο και άλλων λιγότερο δυνατών, που συνυπάρχουν σε ένα αέναο, κυκλικό παρόν.

Η "Χρονορραφία" είναι μια δοκιμή στην πολυφωνία του χρόνου, αλλά και ένας φόρος τιμής στις ασθενέστερες φωνές της ιστορίας. Ένας ανώνυμος και σχεδόν αγράμματος Κύπριος που μεγαλώνει στο αγγλοκρατούμενο νησί το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα μπαινοβγαίνει στην ιστορία για να βρεθεί ανήμερα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο ατμόπλοιο Άνδρος ανοιχτά της Ιταλίας με κατεύθυνση τη Μασσαλία και τελικό προορισμό τη Βρετανία. Στον δρόμο του, μεταξύ άλλων, απαντά τον Κολόμβο και τους συντρόφους του, τους ιθαγενείς της Καραϊβικής και του Μεξικού, τον καρδινάλιο Μπίτον, τον Τζον Νοξ και τους Σκωτσέζους μεταρρυθμιστές, τον στρατό του Κορτές, τον Μοκτεσούμα, τον Θερβάντες και τον Ρέμπραντ, αλλά και τον Οδυσσέα, τη Μόλλυ Μπλουμ, τις σειρήνες του Ομήρου, του Τζόυς και του Κάφκα και τον Κωσταντή του δημοτικού τραγουδιού.

Παρακειμενικά συναντά τον Βενιζέλο που αποβιβάζεται στην ακτή του Φαλήρου επιστρέφοντας από την αυτοεξορία στις 4 Ιανουαρίου του 1924. Το πλοίο που τον μεταφέρει είναι το Άνδρος με αφετηρία τη Μασσαλία. Την ίδια μέρα, το 1493, ο Κολόμβος επιβιβάζεται στη Λα Νίνια για να επιστρέψει στην Ισπανία μετά από το πρώτο του ταξίδι στις Δυτικές Ινδίες. Η πολυδιάστατη συγχρονικότητα της ιστορίας, οι ιστορικές συμμετρίες και ασυνέχειες, η αρχιτεκτονική της μνήμης και η κατασκευή της αφήγησης (ιστορικής και λογοτεχνικής) είναι μερικά από τα θέματα που διατρέχουν τη "Χρονορραφία". Η ποίηση αναδεικνύεται ως σπουδή στη μνήμη, η γραφή ως συρραφή του χρόνου και το ποίημα ως παυσίχρονο.