ΤΙΤΛΟΣ

Μετά τη "Μνήμη του χαρτιού" (2009), όπου σύμφωνα με την κριτική, ο μετά-λογικός κόσμος της ποίησης του Γκολίτση είναι έναντι του θανάτου του προσώπου μας και "Το τριβείο του χρόνου" (2013), όπου σκοπεύει και αναπραγματεύεται την ύπαρξη από μια σκοπιά οντοβιολογική, με ποιήματα που δεν ανακαλούν και δεν σχολιάζουν, αλλά εν ενεργεία, που όταν διαβάζονται σ υ μ β α ί ν ο υ ν, ο ποιητής συνεχίζει με τη "Σάρκα των προσωρινών" (2015) και πλέον με το "Σκάζοντας κρέας" (2017). Ποιητικές συνθέσεις όπου όχι μόνο η μία βγαίνει μέσα από την άλλη, αλλά με την ίδια γ ε ν ν η τ ή σ ι α, θα λέγαμε, εμμονή συναντούν επαναληπτικά την ιστορία, τις επιστήμες, τη βιολογία και την αστρονομία.
Κι εκεί, μεταξύ του σωματικού DNA και της αστροφυσικής του σύμπαντος καλούμαστε να συμμετέχουμε στον ποιητικό σχηματισμό μιας ιδιότυπης κοσμολογίας, με τους χωροχρόνους να τίθενται ενδεικτικά ως θετές σκηνογραφίες.
Πρόκειται για μια ποίηση που δεν παραπέμπει σε καμιά προ-λογική πραγματικότητα, αλλά υπο-δηλώνει μία μεταλογική κατάσταση του κόσμου, με κυρίαρχη την έννοια του παράλογου. Όπως αυτή εμφανίζεται σε μια μεταβιωτική και ρηγματώδη σύγχρονη πραγματικότητα.
Με τα ακόλουθα κυρίαρχα μοτίβα χαρακτηριστικά παρόντα στις ενότητες του βιβλίου: "Κρέας", "Ουρανός", "Φασματοσκόπιο", "Πρόσωπα", "Σπαράγματα", "Κρυπτικά" και "Απόλογος": ο ποιητής σε ανασκαφή του σύμπαντος, γη και ουρανός σε διαρκή ανακατασκευή, σωμάτων λήψη και μετάληψη, αποσάρκωση, κάθε εκφορά (ή κηδεία) και μια επανενσάρκωση, η σκέψη ως μεταλλωρύχος του διαστήματος και οι μεγάλοι σύντεχνοι στην πόλη ενός ποιητικού εργαστηρίου.