ΤΙΤΛΟΣ

[...] Ναι, αυτό έψαχνε ο Τάκης Τλούπας, με τη φωτογραφική μηχανή του, να βρει την αλήθεια, που πολλές φορές περνάει από δίπλα μας και μεις δεν την παίρνουμε χαμπάρι. Εκείνος την έβλεπε. Όπου και να ήταν, την έβλεπε. Ήταν ένας αλάνθαστος κυνηγός της "αλήθειας". Ήξερε που να τη βρει, πώς να την πλησιάσει και, χωρίς αυτή να τον παίρνει μυρωδιά, αυτός "τσακ" τη φωτογράφιζε. Κι όταν μιλάω για "αλήθειες" δεν εννοώ του "λόγου το αληθές" που λέει και το απολυτίκιο. Ο Τάκης κυνηγούσε και φωτογράφιζε τις "αλήθειες" της ζωής, που τις έβρισκε στη φύση, στα ανθρώπινα πρόσωπα, τα κουρασμένα και τα χαρούμενα, τα περίεργα και τα πονεμένα. Και στα πρόσωπα αυτά είχε τον τρόπο να ξεπερνάει τα σχήματα και τη σάρκα και να πιάνει το άπιαστο. Θα πω και θα φανεί παράξενο αυτό που θα πω: ο Τλούπας από ένα πονεμένο πρόσωπο δε φωτογράφιζε το πρόσωπο αλλά τον πόνο. Όπως από ένα κομμένο και καμένο από τον κεραυνό δέντρο έπιανε τον κεραυνό, κι αυτόν φωτογράφιζε. Αυτόν που εμείς δεν τον βλέπαμε. Μα τις "αλήθειες" δεν τις αναζητούσε στα πρόσωπα μονάχα. Τις έψαχνε και τις έβρισκε παντού: στα λουλούδια, στους ποταμούς και στις λίμνες, στα ηλιοβασιλέματα, στους πελαργούς του κάμπου, στα σπίτια και στους δρόμους. Τις έψαχνε και τις έβρισκε στις λαϊκές αγορές, στα παζάρια, στα γλέντια και στις κηδείες, στο θέρος, στα λιοτρίβια και στις ντριστέλες, στις στάνες και στα χωράφια. [...]

Γιώργος Χ. Χουρμουζιάδης