ΤΙΤΛΟΣ

Η εργασία στο παγοποιεΐο της πόλης. Είναι μικρό θαύμα η απασχόληση. Παίρνεις το νερό που είναι νερό, του κάνεις κάτι μηχανικά μάγια και ξαφνικά το βλέπεις να μεταλλάζει σε άσπρη ιωνική κολώνα.

Τώρα το νερό δεν είναι νερό. Το πιάνεις, το αγκαλιάζεις στον αέρα με σιδερένιες δαγκάνες, το θρυμματίζεις, το αλέθεις κι αυτό υπάκουο ανέχεται τα πάντα, ακόμη και το άτσαλο ποδοπάτημα.

Μοιάζει της Ιστορίας που στερεοποιείται μέσα στο χρόνο. Ασύνορα λόγια, απέραντα έργα, τιτάνιες μορφές, χαοτικές διαθέσεις, ελπίδες αιώνων, αγώνες και αγωνίες ψυχών, συμπυκνώνονται στο "τώρα", σαν μια πληροφόρηση, πού χωράει σε εκατό γραμμένα λόγια.

Όπως το άσπρο νερό η Ιστορία, όταν την μαλάζουν ανίδεα μυαλά και κακότροπα μολύβια με σκοπό να την βρωμίσουν, αυτή σαν το παγωμένο νερό που ξαναγίνεται ύδωρ, πηγή ζωής πάσης φύσεως, ξαναπαίρνει τη φυσική της κατάσταση...

Και από το ύψος της αιώνιας πραγματικότητας, με συγχωρείτε που θα το ειπώ, αφήνει μια πορδή στη μούρη του ανώριμου ιστοριοδίφη και ξαναπαίρνει τη διαχρονική της ημεράδα.