ΤΙΤΛΟΣ

Η Νεκταρία Μενδρινού ξέρει ένα μεγάλο μυστικό, ξέρει για τι και γιατί γράφουν οι ποιητές. Το λέει με πολύ απλό και ποιητικό τρόπο, μιλώντας μας εμπιστευτικά, χαμηλόφωνα:
Γράφουμε γι αυτά που αφήνουμε ξοπίσω μας // Γράφουμε γιατί η μνήμη υπάρχει στο μέλλον...
Και εξομολογείται για τι γράφει, συγκεκριμένα, η ίδια:
Γράφω για κείνες τις λέξεις /Που πήραν φως και κάηκαν /Σκόρπισαν στη νύχτα /
Κι έγιναν /Έναστροι χρησμοί στον ουρανό.// Γράφω για κείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες /Που έγιναν φθινοπωρινά /Δέντρα / Στα παράξενα τοπία της μνήμης. //Γράφω για σένα /Που έγινες /Ο ξαφνικός εκείνος άνεμος /Που ξεσηκώνει τα πεσμένα φύλλα /
Σε χορό...

Η νέα ποιήτρια έχει το χάρισμα της αμεσότητας. Μπορεί να είναι η ψυχή της πολύπλοκη και εύθραυστη, αλλά επειδή η ίδια έχει καλλιεργήσει έναν τρόπο σκέψης θετικό -τόσο αναλυτικό όσο και συνθετικό-, κατορθώνει να μεταφράζει τα ερεθίσματα και τα συναισθήματα που την κινούν, άμεσα: σε φορτισμένο, αλλά, ταυτόχρονα απλό και ακριβή λόγο. [...]

(από τον πρόλογο της Παυλίνας Παμπούδη)