ΤΙΤΛΟΣ

... Σαν ρυάκι που καταλήγει σε βάλτο. Περπατάμε αλλά δεν ξέρουμε που πάμε. Αυτό δεν γίνεται συνήθως, όλο σχέδια, προγράμματα στο πουθενά, γιατί; Μια λίστα ελπίδες που παριστάνουν πως αγνοούν το απροσδόκητο. Καλοί είμαστε. Άτια δεμένα που ονειρεύονται τον καλπασμό. Κι όταν λυθούν παραμένουν αμήχανα. Στον ίδιο χώρο, συχνά ακίνητα. Με την πόρτα ανοιχτή προς την ελευθερία μας, άμα παρατηρήσεις τα άλογα, γυρίζουν γύρω από το παχνί, καταλήγουν να θεωρούν την τροφή, ελπίδα για το μέλλον. Ενώ πρόκειται μόνο για το γνωστό χορτάρι. Τι ίδιο καθημερινό κριθάρι. Που δείχνει ότι το μέλλον είναι αλλού. Όχι, λέει το άλογο, εδώ βρίσκεται το μυστικό της ύπαρξής μου. Μένω και το προσκυνώ. Κι αν ξαφνικά ακούσω τροχασμό, άλλα άλογα που καλπάζουν, αποστρέφω την κεφαλή μου. Γυρίζω, βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί. Μιλάω για πειρασμό και πασχίζω να μη γίνω ίδιος και γω. Εκεί, επειδή χρειάζομαι ερείσματα, αρχίζω να μιλάω για αρχές. Παράδοση. Ηθική. Στόχους. Που εγώ, δήθεν, βάζω και παραλείπουν οι άλλοι. Καλά για τα άλογα μιλάς ή για τα έλλογα; Τι να μιλήσω, ότι να πω το δελτίο ταυτότητός μου δείχνω...