ΤΙΤΛΟΣ

Το παρόν πόνημα προσπαθεί να συμβάλει στη συζήτηση σχετικά με την ουμανιστική βάση της τέχνης του "οικοδομείν", προτάσσοντας τη διαχρονική εργαλειοθήκη της Αρχιτεκτονικής, αυτήν που της εξασφάλιζε και την ιδιαίτερη αυτονομία της, σε αντιπαράθεση με τις περιρρέουσες ιδεοληψίες μιας επιζήμιας διεπιστημονικότητας. Οι δύο αρχιτέκτονες-συγγραφείς εδώ τολμούν να δανειστούν τις πέντε θέσεις του Λογγίνου από την πραγματεία του "Περί ύψους" σχετικά με την επιτυχή συγγραφή ως "μεγαλοφροσύνης απήχημα" και στη συνέχεια να τις παραλληλίσουν με τον δημιουργικό οίστρο αρχιτεκτόνων του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα, στην προσπάθεια οργάνωσης ενός λεξιλογίου και ενός συντακτικού για την απόδοση μιας επιβλητικής και εξυψωμένης σύνθεσης χώρων και υλικών, στο πλαίσιο της ζητούμενης ιερότητας του "κατοικείν".