ΤΙΤΛΟΣ

Η θεωρία του φύλου θέλει να είναι το καινούργιο μας ευαγγέλιο, που φέρει το "καλό νέο" ότι το αρσενικό και το θηλυκό είναι μόνο ιστορικές και κοινωνικές κατασκευές, και κατά συνέπεια μπορούν να αποδομηθούν. Η Μπερενίς Λεβέ κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους της θεωρίας του φύλου. Αναρωτιέται: στην καρδιά της θεωρίας του φύλου, σε αυτή την υπόσχεση ενός κόσμου όπου δεν θα υπάρχουν πια ούτε άντρες ούτε γυναίκες αλλά πλάσματα που θα έχουν αποδοθεί σε μια υποτιθέμενη πρωταρχική ουδετερότητα, δεν βρίσκεται μια βούληση να κοπούν τα φτερά της ετεροφυλόφιλης επιθυμίας, να εξορκιστεί το φάντασμα της έλξης που εμπνέουν τα δύο φύλα το ένα στο άλλο; Δεν είναι η θεωρία του φύλου το πιο πρόσφατο προσωπείο του μίσους για τον Έρωτα, η τελευταία εκδοχή ενός πουριτανισμού που δεν τολμάει να πει το όνομά του και μεταχειρίζεται ένα προοδευτικό άλλοθι;