ΤΙΤΛΟΣ

Είναι ήσυχα στον εσπερινό ίσκιο
άκου το φύλλωμα πώς μελετά τον άνεμο
συνετό μετά τις θύελλες
σοφό στην ύστερη γνώση της εξορίας
του τόπου και των ψυχών
έμεινε μόνο η θάλασσα
οι ευχές των ναυτικών στους φάρους
αστράφτουν πέρα οι σμέρνες προσεγγίζοντας
αναποδογυρισμένες βάρκες μεσοπέλαγα
δεν υπάρχουν ονόματα στις μαρμαρένιες πλάκες
τα πνεύματα περιπλανώνται σε καιρό πένθους
μέχρι την ύπαρξη ή την καύση
έμεινε μόνο η θάλασσα
να θυμίζει τις αντιρρήσεις των γλάρων
να φουσκώνει το ένστικτο της εναντίωσης
γυμνό απ' το κηλίδωμα της ακούσιας σκέψης
είναι ήσυχα είπαν με τα σπίτια κάτω
βυθισμένα στο ύψος της άμμου
πυραμίδες σύγχρονων θυμάτων της αναγέννησης
κατοικούν άνθρωποι σε αυτά τα σπίτια
άδεια μπουκάλια σε χαρτόκουτα
δεν είναι καιρός γι' άλλη θέση από την όρθια
εκεί όπου ο ήλιος υπερέχει
σκυφτά μόνο το βάθος της σελήνης
κι ο θνητός συριγμός
της αποσύνθεσης.