ΤΙΤΛΟΣ

[...] Σαν από θαμπό μαύρο βελούδο το σκηνικό ένα μακρόσυρτο χειμωνιάτικο βράδυ με τα δέντρα να σαλεύουν και την παλίρροια να ανεβαίνει αργά. Ο ποιητής ξύπνιος έχει τα πορτοπαράθυρα κλειστά. Προχωράει στον σκοτεινό διάδρομο και υποδέχεται τα αγαπημένα πρόσωπα, μητέρα, πατέρα, αδελφή, που έχουν εκδημήσει.
[...] Ο εξπρεσιονισμός του Ριζάκη μοιάζει με βουβή διαμαρτυρία κατά του εκτρωματικού κόσμου μέσα στον οποίο είναι αναγκασμένος να ζει. Τα ποιήματα χοϊκά, εκπέμπουν ανάσα πυρετική που συμπορεύεται με τη Μοίρα του Θανάτου. Η περιοχή του είναι αφιλόξενη και ακατοίκητη. Το σπίτι μοναχικό, κυκλωμένο από κυπαρίσσια. Σταγόνα δροσιάς δεν εμφανίζεται. Μόνον η σκέψη του ποιητή που διαλογίζεται και αναπολεί. Ουρανός και γη· κρύα φεγγαρόφωτα βράδια και ποτάμια παγωμένα.