ΒιβλίοΚοίτα πως έκλεισαν οι δρόμοι μας
Αφήγημα
Αφήγημα
Φρανσουάζ Ξενάκη
Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου
Αθήνα
Εκδόσεις Πατάκη
Αριθμός Έκδοσης: 1
2003
σ. 198
Σχήμα: 21χ13
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-16-0771-9
Γλώσσα πρωτοτύπου: γαλλικά
Τίτλος πρωτοτύπου: Regarde nos chemins se sont femés
Ξένη Λογοτεχνία
Ονομασία Υποσειράς: Σύγχρονη Ξένη Λογοτεχνία
Α/Α Βιβλίου στην Υποσειρά: 140
Έχει αποσυρθεί από την κυκλοφορία
Τιμή: 10.25€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 14-10-2009)
Περίληψη:
Μια καλοκαιριάτικη μέρα, ο Ιάνης Ξενάκης, μεγάλος μουσικός, αγαπημένος σύζυγος και φίλος για μισόν αιώνα, χάνεται σ' ένα βουνό της Κορσικής. Δε βρίσκει το μονοπάτι για να γυρίσει στο σπίτι. Είναι η αρχή μιας αρρώστιας που θα του αφαιρέσει σιγά σιγά τη μνήμη και που θα τον απομονώσει στη σιωπή, που θ�� τον απομακρύνει οριστικά από τα πράγματα της ζωής. Η γυναίκα του, Φρανσουάζ, διηγείται αυτή την πορεία προς την αποπροσωποποίηση και το θάνατο και θυμάται στιγμές χαράς, θυμού, θλίψης και πανικού που πέρασε μαζί του: στιγμές στη θάλασσα και στιγμές στα ασθενοφόρα, στιγμές στο σπίτι κι άλλες στιγμές ανάμεσα σε αρρώστους, σε φτωχούς αρρώστους της νύχτας. Στιγμές, ώρες, νύχτες ολόκληρες στα δημόσια νοσοκομεία. Όμως το «Κοίτα πώς έκλεισαν οι δρόμοι μας» δεν είναι μόνον η περιγραφή μιας ασθένειας, αλλά κυρίως το τρυφερό χρονικό της προαναγγελθείσας απώλειας, της αδυσώπητης μοίρας.
Μια καλοκαιριάτικη μέρα, ο Ιάνης Ξενάκης, μεγάλος μουσικός, αγαπημένος σύζυγος και φίλος για μισόν αιώνα, χάνεται σ' ένα βουνό της Κορσικής. Δε βρίσκει το μονοπάτι για να γυρίσει στο σπίτι. Είναι η αρχή μιας αρρώστιας που θα του αφαιρέσει σιγά σιγά τη μνήμη και που θα τον απομονώσει στη σιωπή, που θ�� τον απομακρύνει οριστικά από τα πράγματα της ζωής. Η γυναίκα του, Φρανσουάζ, διηγείται αυτή την πορεία προς την αποπροσωποποίηση και το θάνατο και θυμάται στιγμές χαράς, θυμού, θλίψης και πανικού που πέρασε μαζί του: στιγμές στη θάλασσα και στιγμές στα ασθενοφόρα, στιγμές στο σπίτι κι άλλες στιγμές ανάμεσα σε αρρώστους, σε φτωχούς αρρώστους της νύχτας. Στιγμές, ώρες, νύχτες ολόκληρες στα δημόσια νοσοκομεία. Όμως το «Κοίτα πώς έκλεισαν οι δρόμοι μας» δεν είναι μόνον η περιγραφή μιας ασθένειας, αλλά κυρίως το τρυφερό χρονικό της προαναγγελθείσας απώλειας, της αδυσώπητης μοίρας.
