ΤΙΤΛΟΣ

Ο Γκύντερ Άντερς απευθύνει δύο ανοιχτές επιστολές στον Κλάους Άιχμαν, γιο του αρχιδήμιου του Άουσβιτς Άντολφ Άιχμαν, την πρώτη το 1964, στον άμεσο απόηχο της δίκης της Ιερουσαλήμ (1961) και της καταδίκης σε θάνατο του πατέρα του, και τη δεύτερη είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1988. Το περιεχόμενο των επιστολών δεν είναι παραμυθητικό αλλά ηθικό και πολιτικό. Τι κάνει ένας γιος στον οποίο έλαχε η ασήκωτη δυστυχία να έχει πατέρα τον Άντολφ Άιχμαν; Με ποια έννοια είμαστε όλοι παιδιά του Άιχμαν; Τι κατέστησε δυνατή τη θηριωδία του Άουσβιτς; Τι είναι αυτό που καθιστά διαρκώς δυνατή αλλά και πιθανή την θηριωδία και την καταστροφή στον κόσμο μας; Πώς τίθεται η ίδια η έννοια της ευθύνης σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος γίνεται όλο και μικρότερος από τα έργα του, όπου αδυνατεί όλο και περισσότερο να συλλάβει και να αναπαραστήσει τα αποτελέσματα των πράξεων και των τεχνικών επιτεύξεών του;