ΤΙΤΛΟΣ

[...] Ο Νίκος Εγγονόπουλος υπήρξε ποιητής, ζωγράφος και σκηνογράφος, άρα σε ευρύτερη έννοια ανήκει στους δημιουργούς (και δημιουργός σημαίνει ο "ποιητής" που με τα έργα του προσφέρει υπηρεσίες στον Δήμον) που παράγουν έργα πρωτότυπα, χωρίς προηγούμενο, πρωτοφανή, κυριολεκτικώς.
Ένα ποίημα του Εγγονόπουλου, ένας πίνακας ή μια σκηνογραφία, ένα κοστούμι, ανεξάρτητα από την "ύλη" από την οποία προέρχεται το συνταίριασμά του, η σύσταση είναι νέες οντότητες που προστίθενται στην εμπειρία και αποτελούν περιουσία του σύμπαντος κόσμου.
Ο Εγγονόπουλος, είτε με λέξεις είτε με χρώματα είτε με αρχιτεκτονικά σχέδια σκηνικής χρήσης είτε με ενδυματολογικές προτάσεις, δημιουργούσε κόσμους, αυτόνομα αισθητικά γεγονότα, ποιητικά γένη, λεκτικές, χρωματικές και σκηνικές εικόνες πρωτόγνωρες και ανεπανάληπτες.
Οι λεκτικές συνάφειες ενός κειμένου του, οι χρωματικοί ρυθμοί και οι συνάψεις ενός πίνακα και οι συναρμογές χρωμάτων, όγκων, ρυθμών και μεγεθών στις σκηνικές του εικαστικές δημιουργίες εκκινούσαν από την ίδια ποιητική βούληση και κάλυπταν τις ίδιες αισθητικές ανάγκες.
Αν θέλουμε να περιορίσουμε τη δημιουργική του εκφραστική δεινότητα στη σκηνογραφία και την ενδυματολογία, θα διαπιστώσουμε πως λειτουργούσε με τους ίδιους όρους που έγραφε ποιήματα και ζωγράφιζε πίνακες. [...]

(από τον πρόλογο, Κώστας Γεωργουσόπουλος)