ΤΙΤΛΟΣ

Αγαπήσαμε πολύ τον Γκόρκη, τον αγαπήσαμε όπως αγαπούν τα μικρά παιδιά τη μάνα τους γιατί μικρά παιδιά το δικό του ανήσυχο και γεμάτο στοργή χνώτο ζέστανε το μάγουλό μας, κι έπειτα έφηβους με τα μυαλά ανταριασμένα και την καρδιά φουσκωμένη απ' τις μεγάλες ανησυχίες του καιρού μας το δικό του το χέρι ήταν που άτρομο μας έδειχνε το σωστό δρόμο, κιόλας πια ώριμοι άντρες με πληγωμένα τα πόδια απ' την τροχιά πορεία ανεβαίναμε τον ανήφορο, με αγωνία και λαχτάρα σκύβαμε να βρούμε τα χνάρια των δικών του ματωμένων βημάτων που θα μας έφερνε στην Αλήθεια, στην Ανθρωπιά και στην Παγκόσμια Αγάπη. Να γιατί πολύ αγαπήσαμε τον Γκόρκη.