ΤΙΤΛΟΣ

Από τα ονόματα/σύμβολα μέσα στην ιστορία τον Νεοελληνικού Πολιτισμού, η "θεία Κούλα" δεν υπήρξε μονάχα, με τον γενναιόκαρδο, ελληνοτραφή, τίμιο, ευθύ, γεμάτον οραματισμούς υψηλούς και δημιουργική θετική βούληση χαρακτήρα της η "θεία", η συγγένισσα και φίλη όλων μας. Υπήρξε και "θεία" με μια μυστηριώδη, "θεολογική" υποδήλωση: μια μορφή καθαρή και έξω από τα συνηθισμένα του πνευματικού μας καθόλου βίου, μορφή που έφερε μέσα της ως μεγάλη δωρεά ένα αυτοτελές, αυτογενές και αυστηρά προσωπικό θεϊκό θραύσμα, μια χαρισματική δύναμη δημιουργίας, φως εκ φωτός, παρακαταθήκη αείζωη του Δημιουργού Θεού στην ύπαρξή της.
Αυτό το σπάνιο πλάσμα, η Κούλα Πράτσικα, που δεν είχε τίποτε από την επιπολαιότητα των συγκαιρινών της, αλλά είχε τα πάντα από την φιλοπατρία, την αυτοθυσία, το μεράκι, την λεβεντιά, την ονειροπόληση των υψηλών που χαρακτηρίζουν διιστορικά τους αυθεντικούς Έλληνες, ύψωσε το όνομά της μέσα στη νεοελληνική κοινωνία με βαθειά συνείδηση της ταυτότητάς της / της ταυτότητάς της πνευματικής του Έθνους μας. Και αναδείχτηκε δημιουργός αξεπέραστος, με προδρομικό σθένος, μιας πολιτισμικής πραγματικότητας: του συστηματικά έντεχνου ελληνικού χορού στην Ελλάδα.
Η "θεία Κούλα" έπραξε μέσα στον βαθύ, μυστικό ειρμό της ύπαρξής της, όσα η μεγαλοφτέρουγη ψυχή της ονειρεύτηκε και ανέβηκε δικαιωματικά στην ιερή πινακοθήκη των αθάνατων μορφών του πολιτισμού μας.