ΤΙΤΛΟΣ

Ο Χριστόφορος άσχετα με το τι υποσχέθηκε στη μάνα του, υπολόγισε να πεταχτεί για το κερί του αφού τέλειωνε η λειτουργία για να μην έπεφτε πάνω στην κορύφωση της πολυκοσμίας. Αλλά και το μεσημέρι που έφτασε στην εκκλησιά, πάλι ο κόσμος σπρωχνόταν να φτάσει απ' το παγκάρι ίσαμε τα μανουάλια.

Κολάστηκε δυο και τρεις φορές μέχρι να προσκυνήσει και βιάστηκε να απομακρυνθεί απ' τα πανηγυριώτικα και τους ζητιάνους που σέρνονταν στις σκάλες. Με κατεβασμένο το κεφάλι προσπέρασε τους πάγκους με τις πραμάτειες και βγήκε ξανά στο δρόμο. Πέρασε στην Βασιλέως Κωνσταντίνου απέναντι, κι έψαξε να βρει ταξί για το κέντρο.

Αντικριστά απ' αυτόν, ακριβώς την ίδια στιγμή η Δάφνη αναζητούσε κι εκείνη το δικό της ταξί για να εξαφανιστεί απ' εκεί μια ώρα αρχύτερα. Αηδία αισθανόταν ύστερα απ' όσα είχε ακούσει απ' τον πρώην φίλο του Αλέκου κι είχαν θολώσει τα μάτια και ο νους της. Έξι λουρίδες και μια νησίδα τους χώριζαν αλλ' οι ματιές τους δεν ανταμώθηκαν καθώς κι οι δυο κοιτούσαν σ' αντίθετες κατευθύνσεις.

Αιωρήθηκα πάνω τους μη ξέροντας αν θα 'ταν φρόνιμο να επέμβω αλλά μέχρι ν' αποφασίσω η Δάφνη είχε φύγει. Καλύτερα έτσι, λάθος ώρα, λάθος μέρος.