ΤΙΤΛΟΣ

"Δεν μίλησε σε κανένα. Ο βοριάς σκόρπιζε φύλλα κι αναμνήσεις. Σε λίγο θα βράδιαζε. Έμοιαζε να μην ήθελε να φύγει. Πριν από τη δύση έπρεπε να είναι έξω. Στη φυλακή δεν υπήρχε θέση γι' αυτόν.
Οι φύλακες τον κοίταζαν περίεργα. Δεν ήξεραν πώς να φερθούν σε κάποιον που ως χθες ήταν δολοφόνος και ξαφνικά αποδείχτηκε αθώος. Σηκώθηκε και χωρίς να μιλήσει σε κανέναν άλλο βγήκε από την πύλη. Το βήμα αβέβαιο.

Οι άνθρωποι ξορκίζουν τα κακά πνεύματα με λάδι και νερό. Καλούν τους προγόνους με γάλα, μέλι και κρασί. Για να επιστρέψεις στον κόσμο πρέπει να τον αρνηθείς, να τον επινοήσεις εκ νέου."

Δεκαετία του '50, με ανοιχτές ακόμη τις πληγές του Εμφυλίου και χιλιάδες μετανάστες στοιβαγμένους στα τρένα της ξενιτιάς. Τρεις άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, ρίχνονται στις φυλακές μελλοθανάτων στο Καλάμι των Χανιών: ένας πολιτικός κρατούμενος και δύο καταδικασμένοι σε θάνατο για φόνους, τους οποίους αρνούνται πως έχουν διαπράξει. Οι ιστορίες τους, χαμηλόφωνες και ουσιαστικές, όπως όλες οι αληθινές ιστορίες, θυμίζουν λεπτά νήματα, αδιόρατους μίτους που ενώνονται, περιπλέκονται και χωρίζουν, άλλοτε οδηγώντας στο φως κι άλλοτε στο σκοτάδι. Οι ζωές των ηρώων ριγμένες από την Ιστορία σαν φύλλα στον άνεμο. Οικογενειακά δράματα και συλλογικές διαψεύσεις που ο συγγραφέας Γιάννης Φίλης πετυχαίνει να περιγράψει με λιτό και συγχρόνως ακριβή τρόπο. Μέσα από τις ζωές των τριών ηρώων, εκτυλίσσεται μπροστά στον αναγνώστη ένα δράμα με δύο πλοκές που εναλλάσσονται: αυτή της προσωπικής ιστορίας, του έρωτα, της απώλειας, της ελπίδας, και αυτή του άλυτου ελληνικού δράματος μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '70.