ΤΙΤΛΟΣ

Πόσο "άψογα" λειτουργούσαν οι πολιτικοί θεσμοί στη Μεταπολίτευση; Μήπως, μπροστά στο χείλος της χρεωκοπίας, πρέπει επιτέλους να αναθεωρήσουμε τη μεγάλη αφήγηση της πρόσφατης ιστορίας μας; Και αν το κάνουμε αυτό με ειλικρίνεια, μήπως -πέρα από πρόσωπα- πρέπει να παραδεχθούμε ότι εκείνο που κυρίως φταίει για το ότι η κοινωνία μας έγινε το πρώτο "πειραματόζωο" της κρίσης (και παραμένει σε αυτή την κατάσταση), είναι οι ίδιοι οι βασικοί θεσμοί μας;

Η μελέτη αυτή υποστηρίζει ότι η λειτουργία του κοινοβουλευτισμού στη Μεταπολίτευση ήταν ήδη υπονομευμένη από τη σφραγίδα των πελατειακών σχέσεων και την ισχνή παρουσία της κοινωνίας των πολιτών. Ότι το "έργο τέχνης" του πολιτεύματος των τελευταίων σαράντα χρόνων βρέθηκε ουσιαστικά στον αέρα, χωρίς επαφή με τις κανονικότητες της πραγματικής κοινωνίας, και ότι αυτό το επέτρεψε μια εργαλειακή αντίληψη της δημοκρατίας, που πραγματικά θριάμβευσε, ιδίως στο επίπεδο της Βουλής.
Καθώς η δημοκρατία πράγματι δεν έχει αδιέξοδα, μια βαθιά αλλαγή στο πολίτευμα φαίνεται σήμερα περισσότερο αναγκαία από ποτέ.