ΤΙΤΛΟΣ

Στο δεύτερο τεύχος-τομίδιο του ενδεκάτομου συνολικά έργου του "10 και μία δεκαετίες πολιτικών διαιρέσεων: Οι διαιρετικές τομές στην Ελλάδα την περίοδο 1910-2017", ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος "ακτινοσκοπεί" τη δεκαετία του 1920. Τη δεκαετία της μεγάλης Καταστροφής, της διαιώνισης του Διχασμού, της συνεχιζόμενης παρεμβατικότητας του στρατού στην πολιτική ζωή, της μαζικής άφιξης των προσφύγων στην Ελλάδα και της -επί της ουσίας- βίαιης Μεταπολίτευσης του 1924, η οποία οδήγησε σε μια χαμηλής κοινωνικής νομιμοποίησης Αβασίλευτη Δημοκρατία που σημαδεύτηκε από αναρίθμητα στρατιωτικά κινήματα. Προσεγγίζοντας και την περίοδο αυτή από την οπτική γωνία των πολιτικών διαιρέσεων/διαιρετικών τομών που σφράγισαν τον δημόσιο βίο της χώρας, ο Θανάσης Διαμαντόπουλος διερευνά και παρουσιάζει με απλή, κατανοητή από όλους, γραφή διλήμματα του είδους: Η προσωπική εναντίωση και η εχθρότητα προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο εξακολουθούσε, και μέχρι πότε, να πολώνει την ελληνική πολιτική ζωή; Από πότε η αντιπαράθεση του ασφυκτιώντος πολιτικού κόσμου -βενιζελικού και αντιβενιζελικού συλλήβδην- προς τον Κρητικό πολιτικό καθίσταται βασική παράμετρος της πολιτικής αντιπαράθεσης και προς ποια κατεύθυνση την επηρεάζει; Η σταδιακή αυτονόμηση του στρατού από τους φορείς της δημόσιας εξουσίας, η οποία καθίσταται σαφέστερη τη δεκαετία του 1930, μπορεί ήδη από αυτή τη δεκαετία να αντιμετωπιστεί ως βάση παράλληλης διαιρετικής τομής; Ενώ ανάλογα ερωτήματα τίθενται και για τις σχέσεις γηγενών-προσφύγων, παλαιοελλαδιτών-νεοχωριτών και (μικρομεσο)αστών-προλεταρίων.
Το έργο περιλαμβάνει και σημαντικό επίμετρο του καθηγητή Θάνου Βερέμη.