ΤΙΤΛΟΣ

Όπως στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου στην Αθήνα, μπροστά στους πολίτες, οι Κλασικοί κατά μας μιλούν για δημοκρατία, δημαγωγία, λαϊκισμό, επικοινωνία, τυραννία, ελευθερία του λόγου, ταυτότητα, ξενοφοβία, δικαιοσύνη, διαφθορά: με τους μύθους και τις ιστορίες, χωρίς καμία μυθοποίηση. Όλα αυτά που σήμερα αποτελούν πρόβλημα ή ανησυχία. Μέσα από ένα χωρίο, μια ιδέα, ένα σύνολο υποδειγματικών λέξεων, με τη σαφήνεια της παράστασης σε θέατρο και το κύρος της φιλολογίας οι αρχαίοι κλασικοί δρουν σε μια αλληλουχία από φωνές και μορφές που μας εξηγούν κάτι δικό μας από τη δική τους ειδική άποψη.

[...] Η επιλογή των ελλήνων και λατίνων συγγραφέων δεν είναι προφανώς τυχαία: εμείς θεωρούμε πράγματι πως, ακόμη και σε μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική κοινωνία στην οποία οι ταυτότητες αναμειγνύονται και συγχέονται, αυτοί ανήκουν στην ομάδα των φωνών που με περισσότερη αμεσότητα και μεγαλύτερο ιστορικό βάθος, είναι ικανοί να μιλήσουν στις συνειδήσεις εμάς των ανθρώπων της Ευρώπης, ανακαλώντας μας ζητήματα πάνω στα οποία το ίδιο μας ubi consistam οικοδομήθηκε στη διάρκεια των αιώνων.[...]