ΤΙΤΛΟΣ

Ένα παραισθητικό noir, μια υπνωτική αφήγηση, με τον χρόνο μονταρισμένο λάθος και τον χώρο σε μια ατέρμονη σπείρα, για το πώς δημιουργείται και πώς βιώνεται μια ιστορία μέσα στο κεφάλι του συγγραφέα.

"Νουάρ γράφουν άνθρωποι που καταπίνουν ωμότητα και ξερνούν όνειρα.

Θα ήταν ταχυδακτυλουργοί, αλλά όχι χρυσοθήρες.

Σιωπηλοί περαστικοί, αλλά όχι θαμώνες.

Κορόιδα, μπορεί, αλλά όχι αφεντικά.

Τεμπέληδες, γιατί με τη σκέψη ζουν πραγματικά το έργο, το αντιλαμβάνονται, το ευχαριστιούνται. Με ένα ποτό στα μαλακά τους χέρια, στέκονται στη γέφυρα, προσπαθώντας να θυμηθούν μια θολή λεπτομέρεια που φτιάχνει το μοναδικό, πλέκει το μοιραίο. Την ώρα που το πλοίο βουλιάζει, την ώρα που οι υπογραφές μπήκαν και τη δουλειά, την μπίζνα, την πήρε άλλος μαζί με το κορίτσι. Μηδειούν γλυκά στρίβοντας στο επόμενο αδιέξοδο. Δεν θυμούνται ακριβώς πού είναι η έξοδος κινδύνου, ενώ ο καπνός τσούζει τα μάτια, η φωτιά δυναμώνει, ο κόσμος εγκαταλείπει την αίθουσα. Αυτό θέλουν, αυτό έχουν. Τώρα μπορούν να κλάψουν όσο θέλουν ή επιτέλους να το βάλουν στα πόδια.

Στο τέλος, αμείβονται πάντα λιγότερο από τους ποιητές ή τους φιλοσόφους, παρότι είχαν τον περιορισμό να δημιουργήσουν μόνο μ’ ένα χρώμα."