ΤΙΤΛΟΣ

Η φαρσοκωμωδία (βωντβίλ), εμβληματικό και δημοφιλές θεατρικό είδος στο Παρίσι, την "πρωτεύουσα του 19ου αιώνα", που τόσο αγαπούσε ο Walter Benjamin, γεμάτη ανατροπές και παρεξηγήσεις, φαινομενικά αστεία και ελαφριά, μας δίνει τη δυνατότητα, από τότε μέχρι και σήμερα, να "επικρίνουμε τα ήθη γελώντας", να πετάξουμε τη μάσκα του κομφορμισμού, των χρηστών ηθών και των φιλοδοξιών της αστικής τάξης, για να αποκαλύψουμε τις αδυναμίες, τις μικρότητες και τα αδιέξοδά της.
Έτσι, κάτω από τη χαρωπή ελαφρότητα της φαρσοκωμωδίας, η σάτιρα καταφέρει τα χτυπήματά της, ένας καθρέφτης στήνεται απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία.
Τα δύο θεατρικά που παρουσιάζονται εδώ αποτελούν μικρά πρότυπα αυτής της επίθεσης μέσω του γέλιου. Οι μέτριες και μάταιες φιλοδοξίες που έχουν οι σύγχρονοι "αρχοντοχωριάτες", οι αναξιοπρεπείς μέθοδοι που ακολουθούν για να σαγηνεύσουν, όσοι νοιάζονται κυρίως για τη διατήρηση της υπόληψής τους, οι ταπεινώσεις του παντρεμένου ζευγαριού :
Αυτές είναι οι βικτοριανές αξίες της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας και της Μπελ Επόκ που περνούν από κόσκινο, σε ένα διαρκές πηγαινέλα ανάμεσα στη δημόσια βιτρίνα και στα παρασκήνια της ιδιωτικής ζωής, ανάμεσα σε ό,τι πρέπει να κάνουμε και σε ό,τι μας αρέσει να κάνουμε, ανάμεσα σε εκείνο που οι άντρες (και οι γυναίκες) θα ήθελαν να είναι και σε εκείνο που είναι.
Ο τρόπος αυτός να παίζεται και να ξεχαρβαλώνεται η κωμωδία ηθών στο βωντβίλ παραμένει αρυτίδωτος.