ΤΙΤΛΟΣ

Έγραφα σαν εισαγωγή σε μια από τις προηγούμενες ποιητικές συλλογές μου πως "η ποίηση είναι ευλογία. Η ποίηση είναι ο μοναδικός τρόπος κατάνυξης, περίσκεψης και κατανόησης κάθε μεταβολής του φυσικού κόσμου, του κοινωνικού γίγνεσθαι και της ψυχής των ανθρώπων", με όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας και η κάθε μια την έννοια ψυχή. Έλεγα ακόμα πως "Γι αυτό και η πρώτη γλώσσα των ανθρώπων ήταν της ποίησης".
Ωστόσο αρχίζοντας να γράφω δειλά την παρούσα ποιητική μου συλλογή στα μέσα του Δεκέμβρη 2009, νιώθοντας πάντα πολύ σαν Έλληνας αλλά και πολύ παντού στη Γη σαν ντόπιος, δεν είχα την πρόθεση να κάνω μια προσπάθεια αναδρομής στο θαυμαστή λυρική παράδοση του τόπου μας συμβάλλοντας με καμιά ποιητική μανιέρα, διακινδυνεύοντας την εκζήτηση στην επίτευξή της, ούτε να αποτολμήσω φιλόδοξα το αράδιασμα εντυπωτικών πρωτόπιαστων στίχων. Απλά ξεκίνησα άθελα μου να περιβάλλομαι από το απολαυστικό αίσθημα της αλλαγής του καιρού από τον πράσινο στον κατάλευκο χειμώνα των πάγων και του χιονιού που σίγουρα και επιβλητικά άρχισε να επιβάλλεται στη ζωή μας και πολύ μου άρεσε. Μόνο που τότε δεν μπορούσα να μαντέψω πως θα κρατούσε μήνες το πιο σκληρό κρύο που έζησα ποτέ στις βόρειες χώρες, όπου έχω ξεχειμωνιάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Τέλη Φλεβάρη του 2010 κι ακόμα πυκνά και βαθιά σωριασμένα είναι τα χιόνια που σκέπασαν το τοπίο ολούθε μέσα στην μεγαλούπολη, τα απέραντα τριγύρω άγρια δάση, τα κανάλια και το αρχιπέλαγό της μέχρι έξω στην ανοιχτή θάλασσα. [...]
Επέλεξα μόνο 44 ποιήματα από όλη αυτή την πληθώρα της ποιητικής μου έκφρασης των δέκα αυτών εβδομάδων, ίσως γιατί 44 ήταν και τα προσφιλέστατα ποιήματα της μαγευτικής καλοκαιρινής Γαύδου στην ωραία συλλογή "Αυγουστιάτικη Πανσέληνος" του 2005 [...].