ΤΙΤΛΟΣ

Δεκαοχτώ μικρές ιστορίες για την ξενιτιά, τη φτώχεια, τον έρωτα, τη διάψευση, την αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη αδυναμία, την υπέρβαση, την αποδοχή· με δυο λόγια, για πράγματα ανθρώπινα. Ένα υπαρξιακό νήμα μοιάζει να διαπερνά τις περισσότερες ιστορίες, καθώς το υποκείμενο της αφήγησης διακατέχεται από τον αγώνα και την αγωνία να εξηγήσει την ύπαρξή του, να αποτιμήσει το παρελθόν του, να αναλογιστεί και να διερευνήσει εύθραυστες σχέσεις, να διαχειριστεί λάθη και αδυναμίες, προκειμένου να συμφιλιωθεί τελικά με τον εαυτό του και με ό,τι υπήρξε η ζωή του μέχρι τώρα - μία διαρκής αναμέτρηση του σκότους με το φως.

"Τι είμαστε; Σκιές, που φωτίζονται κάποιες στιγμές, για λίγο."

Η απλή και ειλικρινής αφηγηματική γλώσσα κάνει τον αναγνώστη αποδέκτη μιας εκμυστήρευσης, μιας εξομολόγησης, που ενίοτε αποκτά ρυθμό ποιητικό. Και καθώς το βίωμα ισορροπεί επιδέξια με το λογοτεχνικό παραξένισμα, ο καθένας από τους δεκαοχτώ λογοτεχνικούς χαρακτήρες του Κυριάκου Ευθυμίου γίνεται ένας από μας και μας ωθεί να στρέψουμε το βλέμμα προς τα μέσα.