ΒιβλίοΟ χρόνος στην ελληνική τραγωδία
Jacqueline de Romilly
Μετάφραση: Χρήστος Μαρσέλλος
Μετάφραση: Σοφία Λουμάνη
Αθήνα
Το Άστυ
Αριθμός Έκδοσης: 1
2001
σ. 204
Σχήμα: 24χ17
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-86331-4-8
Γλώσσα πρωτοτύπου: γαλλικά
Τίτλος πρωτοτύπου: Le temps dans la tragédie Grecque
Σημειώσεις: Πρόλογος: Χαρά Μπακονικόλα.
Κυκλοφορεί
Τιμή: 14.00€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 20-12-2010)
Περίληψη:
Η τραγωδία δεν στηρίζεται σε μια αποσαφηνισμένη αντίληψη για τον χρόνο· προκύπτει μάλλον από την έλλειψή της και συμβάλλει με τα μέσα της στον σχηματισμό της -κατ' ανάγκην, αφού το ίδιο της το θέμα δεν είναι κάθε φορά παρά μια ορισμένη χρονική κρίση. Ο καθένας από τους τρεις μεγάλους τραγικούς έχει όμως τον δικό του τρόπο να σκηνοθετεί την κρίση αυτή, αλλάζοντας τους συσχετισμούς γνωστού και άγνωστου: στον Αισχύλο κινητήριος μοχλός της είναι η άγνοια της αποφαστιστικής στιγμής, στον Σοφοκλή η αβεβαιότητα επεκτείνεται στο τι θα συμβεί, στον Ευριπίδη ο πολλαπλασιασμός των απρόβλεπτων χαλαρώνει την πλοκή μέχρι αποδιάρθρωσης. Έτσι η εξέλιξη από τον ένα στον άλλο ακολουθεί μια κανονική καμπύλη. Αν στον Αισχύλο, τον άνθρωπο των Μηδικών πολέμων, ο χρόνος καθιστά δυνατή την αποκατάσταση της κοσμικής τάξης τιμωρώντας την ενοχή από γενιά σε γενιά, στον Σοφοκλή, που ζει το αποκορύφωμα της αθηναϊκής δύναμης και ο ορίζοντάς του είναι ήδη αυτός της ατομικής ζωής, ο χρόνος δεν είναι πλέον παρά μια αναπόφευκτη πηγή αναταραχής. [...]
Η τραγωδία δεν στηρίζεται σε μια αποσαφηνισμένη αντίληψη για τον χρόνο· προκύπτει μάλλον από την έλλειψή της και συμβάλλει με τα μέσα της στον σχηματισμό της -κατ' ανάγκην, αφού το ίδιο της το θέμα δεν είναι κάθε φορά παρά μια ορισμένη χρονική κρίση. Ο καθένας από τους τρεις μεγάλους τραγικούς έχει όμως τον δικό του τρόπο να σκηνοθετεί την κρίση αυτή, αλλάζοντας τους συσχετισμούς γνωστού και άγνωστου: στον Αισχύλο κινητήριος μοχλός της είναι η άγνοια της αποφαστιστικής στιγμής, στον Σοφοκλή η αβεβαιότητα επεκτείνεται στο τι θα συμβεί, στον Ευριπίδη ο πολλαπλασιασμός των απρόβλεπτων χαλαρώνει την πλοκή μέχρι αποδιάρθρωσης. Έτσι η εξέλιξη από τον ένα στον άλλο ακολουθεί μια κανονική καμπύλη. Αν στον Αισχύλο, τον άνθρωπο των Μηδικών πολέμων, ο χρόνος καθιστά δυνατή την αποκατάσταση της κοσμικής τάξης τιμωρώντας την ενοχή από γενιά σε γενιά, στον Σοφοκλή, που ζει το αποκορύφωμα της αθηναϊκής δύναμης και ο ορίζοντάς του είναι ήδη αυτός της ατομικής ζωής, ο χρόνος δεν είναι πλέον παρά μια αναπόφευκτη πηγή αναταραχής. [...]
