ΤΙΤΛΟΣ

Η Ελλάδα, μετά τη Μεταπολίτευση, γίνεται κι αυτή μια γειτονιά του παγκόσμιου χωριού. Έτσι, η διαπλοκή των επιμέρους πολιτισμών και η άνθηση των ethnic προτύπων βάζει πάλι τα πράγματα σε μια νέα βάση. Η αποθέωση της υποκειμενικότητας, οι μηχανικές αναπαραγωγές της εικόνας, οι φωτογραφίες-ντοκουμέντα, νομοτελειακά έχουν οδηγήσει στην υπέρβαση του τελάρου, την άρση των διαφορών ανάμεσα στις επιμέρους τέχνες, την ενιαία διεκδίκηση χώρου και χρόνου και την ώσμωση των εκφραστικών μέσων. Τώρα το εικαστικό έργο, περισσότερο από αισθητικό αίτημα, καθίσταται μια αφορμή προς το διανοείσθαι και την επικοινωνιακή αναγκαιότητα.

Ωστόσο, αρκετοί Έλληνες δημιουργοί επιστρέφουν σε ζωγραφικές αξίες, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από σπαρακτικές μορφές με υπαρξιακό ή εξπρεσιονιστικό στίγμα (Μπάικας, Θεοφυλακτόπουλος, Ράτσικας, Χουλιαράς, Πατρασκίδης). Μια άλλη μερίδα αναζητά στο άλγος του νόστου την ποιητική των πραγμάτων (Αληθεινός) ή επιμένει στην κριτική στάση σε σύμβολα και αρχέτυπα (Λαζόγκας, Σκούρτης). Δεν λείπουν και εκείνοι που αντιμετωπίζουν τόπους, τοπία και καταστάσεις με χιούμορ, παιγνιώδη διάθεση ή ποιητικό λυρισμό (Κόττης, Παπασπύρου). Συχνά η χρήση των νέων τεχνολογικών μέσων τους προσφέρει ευφυείς και ευρηματικές λύσεις (Ντάβου, Μπουτέας, Τότσικας). Όλοι τους συμβάλλουν σε μια νέα "περί πάτρης" αντίληψη, που δεν βασίζεται σε εθνοκεντρικά κλισέ, αλλά συμπυκνώνει τη φράσή του Δ. Σολωμού "το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό".

Ο όγδοος τόμος περιέχει τις ενότητες κειμένων & έργων:
- "Νέα μέσα, καινούργιες προσδοκίες"
- "Όλα πατρίδα μας"
- "Θεσμικές ανεπάρκειες και ιδιωτικές πρωτοβουλίες"
- "Δράματα σωμάτων, περιπέτειες χώρων"
(εισαγωγικά, και:)
- "Τόποι-τοπία και οι μύθοι τους"
- "Γλώσσες-χώροι και ιδιόλεκτα εικόνων"
- "Περί πάτρης και λοιπών δαιμονίων"