ΤΙΤΛΟΣ

Η μονογραφία αυτή χαρτογραφεί την «τύχη» του λογοτεχνικού υπο-είδους του σονέτου στην Ελλάδα, κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Διερευνά την παρουσία της ποιητικής μορφής στο έργο του Παλαμά, του Σικελιανού, του Καρυωτάκη και της Γενιάς του, των γυναικών-ποιητριών του Μεσοπολέμου, του Καβάφη. Απευθύνεται σε νεοελληνιστές, σε συγκριτολόγους και σε όσους γενικά ενδιαφέρονται για τη μεθοδολογία της κριτικής. Το ευρύ αναγνωστικό κοινό θα ενδιέφεραν οι «συνολικές» ερμηνευτικές αναγνώσεις διάσημων ελληνικών σονέτων που επιχειρούνται στο βιβλίο ως απόρροια της πιο πάνω θεωρητικής προοπτικής. Διότι, στο Ελληνικό Σονέτο (1895-1936) επιχειρείται, για πρώτη φορά, μια συνολική αντιμετώπισή του ως διακριτού λογοτεχνικού υπο-είδους, με βάση όχι πλέον μόνο τα μέτρα και τις ρίμες που αυτό χρησιμοποιεί, αλλά και με βάση τη θεματική του και τις ειδικές συγκυρίες άρθρωσης και εκφοράς του.