ΤΙΤΛΟΣ

Το κενό ως απουσία, το κενό ως ησυχία, το κενό ως ανησυχία· το κενό ως φόβος, το κενό ως νόμος· το κενό ως αλλαγή, το κενό ως προσαρμογή, το κενό ως αναμονή· το κενό ως υπερβολικά πολλή ζωή· το κενό ως υπερβολικά πολύς θάνατος.

Στα δεκαπέντε αυτά διηγήματα, τόπος είναι ένα σπίτι ή ένα γραφείο, ένα αυτοκίνητο ή ένα λεωφορείο, ένα μπαρ ή ένα νοσοκομείο, ένας δρόμος ή μια ακτή, ένα δωμάτιο ή μια φυλακή. Οι άνθρωποι περιφέρονται στα στενά όρια του τόπου τους κουβαλώντας μέσα τους τη ζωή ή την ανάμνηση μιας ζωής. Δεν μιλούν ποτέ ο ένας στον άλλον· απευθύνονται μόνο στον εαυτό τους, ή σε αυτό που είναι ο άλλος εντός τους. Χρόνος δεν υπάρχει - κι όμως γύρω τους κυλάει ­φυσιολογικά, φέρνει γεγονότα και συμβάντα, στάσεις και μετακινήσεις, δράσεις και αντιδράσεις, ερωτήσεις και αποκρίσεις. Πραγματικό και μη πραγματικό δεν συγκρούονται ποτέ, μόνο ανταλλάζουν θέσεις. Στην ιστορία καθενός υπάρχει πάντα ένα τέλος. Κι αυτό -θα μπορούσε κανείς να υποθέσει- είναι από μόνο του καλό.