ΤΙΤΛΟΣ

Εγκλωβισμένοι στους κενούς χώρους ενός διεθνούς αεροδρομίου, οι χαρακτήρες των διηγημάτων, που διασταυρώνονται χωρίς να συναντηθούν, βρίσκονται, με τον τρόπο του ο καθένας, σε μια μεταιχμιακή στιγμή. Η μετέωρη θέση τους, η αναμονή, η ένταση του ταξιδιού, οδηγούν σε έναν χαμηλόφωνο μονόλογο, γεμάτο προσμονές, αναμνήσεις και εσωτερικές ρήξεις. Με ψυχολογική και γλωσσική ακρίβεια, με εφευρετικότητα και τρυφερότητα, η Ελίζα Παναγιωτάτου συγκροτεί ένα πρισματικό συλλογικό πορτραίτο.

Εδώ και έξι ώρες είμαι στην κοιλιά της φάλαινας. Οι πιο πολλές καρέκλες γύρω μου είναι άδειες. Απέξω ακούγεται ένα συνεχές βουητό. Το φως όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο άσπρο. Αυτός στα αριστερά μου μουρμουρίζει σαν να λέει την προπαίδεια. Διαγώνια απέναντι μια καθαρίστρια μετακινεί
με δυσκολία μια μεγάλη ηλεκτρική σκούπα. Την τραβάει με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο σέρνει ένα καρότσι με κουβάδες και πανιά. Είναι ντυμένη στα γαλάζια, στο κεφάλι της φοράει ένα πανί στο ίδιο χρώμα. Όσο πιο πολύ την κοιτάζω, τόσο πιο ξεκάθαρα φαίνεται ότι είναι αποφασισμένη να μην καθαρίσει ποτέ ξανά. Όταν ξανακοιτάζω προς το μέρος της, έχει βάλει τη σκούπα στην πρίζα κι έχει αρχίσει να μετακινείται μαζί της πάνω στη μοκέτα.»