ΤΙΤΛΟΣ

Στα 1961 ο Μισέλ Φουκώ δημοσιεύει την Ιστορία της τρέλας κατά την κλασική εποχή και δύο χρόνια αργότερα ο "μαθητής" του Ζακ Ντεριντά απαντά με μια βιβλιοκρισία πλέον του δέοντος "κριτική" (η οποία συμπεριελήφθη αργότερα στο βιβλίο του Γραφή και διαφορά), για να ακολουθήσει η απάντηση του Φουκώ που ενσωματώθηκε ως επίμετρο στη νέα έκδοση του βιβλίου του.

Πρόκειται λοιπόν για ένα "διάλογο" γύρω από την ιστορική προσέγγιση της τρέλας. Σε αυτή τη σφοδρή αντιπαράθεση δασκάλου-μαθητή, που διεξάγεται πάντως με όλους τους κανόνες του καλώς αγωνίζεσθαι, ο Έλληνας αναγνώστης μπορεί να απολαύσει μια από τις πιο εντυπωσιακές μονομαχίες της όψιμης γαλλικής σκέψης. Δεν συγκρούονται μόνο το παλαιό με το νέο, η δομολογία με τη φιλοσοφία, ο πατήρ με τον έμπλεο πατροκτονικών αισθημάτων υιό, αλλά και δύο μέθοδοι που μοιραία οδηγούν τόσο στη γαλλική καταγωγή-τον Ντεκάρτ, όσο και στην ελληνική καταγωγή-τον Πλάτωνα.
Όπως σε όλες τις σοφές συζητήσεις για την τρέλα, οι τρελοί δεν κερδίζουν τίποτα, όσο για τους φιλοσόφους ό,τι χάνουν σε πειθώ το κερδίζουν σε βιβλιογνωσία.