ΤΙΤΛΟΣ

Αυτό το αληθινό παραμύθι βρίσκεται σήμερα στα οικογενειακά άλμπουμ με τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Μας αρέσει να τα ξεφυλλίζουμε η Ζωίτσα κι εγώ, καθισμένες όπως παλιά, η μια δίπλα στην άλλη, όπως τότε που διαβάζαμε τα κλασικά εικονογραφημένα. Και, πιστέψτε με, λαχανιάζουμε καθώς γυρνάμε τις σελίδες. Είναι που τρέχουμε πίσω στα χρόνια μας τα παιδικά κι όσο εμείς τρέχουμε, τόσο εκείνα φεύγουν μακριά, μαζί με τις εικόνες που αφήσαμε πίσω μας, το τρένο που βιάζεται να διασχίσει τον κάμπο της Θεσσαλίας, και τον Άη Βασίλη που δεν ξεχνά κανένα παιδί, ακόμα κι αν μένει πολύ ψηλά, σ’ έναν πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας...