ΤΙΤΛΟΣ

Mε την ιδιότητα του διευθυντή της "Washington Post" στη Βαγδάτη, ο Chandrasekaran είναι κατά πάσα πιθανότητα ο άνθρωπος που πέρασε περισσότερο χρόνο από οποιονδήποτε άλλο Αμερικανό δημοσιογράφο στο αμερικανοκρατούμενο Ιράκ. H διεισδυτική ματιά του διαπερνά όλη την ιστορία της αμερικανικής διοίκησης (CPA) που είχε εγκατασταθεί στην Πράσινη Ζώνη, γύρω από το κτήριο που άλλοτε ήταν το παλάτι του Σαντάμ. Παρουσιάζει τη θητεία του L. Paul Bremer, στο διάστημα από το Μάιο του 2003 έως τον Ιούνιο του 2004, ως μια καταστροφή η οποία θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, αν η κατοχική αρχή που είχε επιλεχθεί κατά κύριο λόγο για την αφοσίωσή της στον Bush, δεν αγνοούσε συστηματικά τις πραγματικές τοπικές συνθήκες, μέχρι που, όπως το έθεσε ένας πρώην υπάλληλος της CPA, "τα πάντα στράφηκαν εναντίον τους". Ο Chandrasekaran περιγράφει καθαρά την άρνηση πολλών Αμερικανών στην Πράσινη Ζώνη να δουν την πραγματικότητα, όπως δείχνει η δήλωση του στρατηγού ότι τα παιδιά που φοβούνταν το θόρυβο από τις πτήσεις των ελικοπτέρων τα βράδια, θα έπρεπε αντιθέτως να αναγνωρίζουν σε αυτόν τις "σειρήνες της ελευθερίας". Όμως απεικονίζει και την προσπάθεια κάποιων να ξεπεράσουν τα γραφειοκρατικά εμπόδια και να κάνουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Με οξυδερκή παρατηρητικότητα δίνει τη δυνατότητα τόσο στους υπέρμαχους όσο και στους επικριτές της κατοχής να συνειδητοποιήσουν το συναισθηματικό αντίκτυπο αυτής της τραγελαφικής κατάστασης, με μια αφήγηση που περιλαμβάνει από σεξουαλικές συνευρέσεις σε άδεια γραφεία μέχρι "υιοθεσίες" αδέσποτων γατών από υπαλλήλους της CPA. Χάρη σε αυτές τις προσωπικές "πινελιές", ο Chandrasekaran μετατρέπει τον απολογισμό των αποτυχιών της CPA σε ένα απολαυστικό ανάγνωσμα.