ΤΙΤΛΟΣ

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να το πούμε, και μόνο για το παράδοξο του πράγματος: η Ελλάδα είναι μια ιδέα που σχηματίζουμε στο μυαλό μας και που σχηματίζεται διαρκώς κάτω από έναν ουρανό πρόσφορο γι' αυτού του είδους τις φαντασιώσεις, σε σημείο που αναρωτιέσαι εάν η Ελλάδα υπάρχει, εάν εσύ ο ίδιος υπάρχεις όταν ταξιδεύεις σ' αυτήν, και μήπως όλα εκείνα τα νησιά της κι εκείνη η Αθήνα που στον αέρα της πετάει το πιπέρι από τα πιπερόδεντρα, είναι ένας μύθος, μια παρουσία τόσο έντονη και τόσο νεκρή όσο η Παλλάδα, για παράδειγμα, ή ο Ποσειδώνας. Αναρωτιέσαι και σκαρφαλώνεις σαν κατσίκι ανάμεσα από τα λείψανα των βασιλέων, τα μυρωμένα από τους αμάραντους απ' όπου η καταιγίδα ελευθερώνει ένα απόσταγμα από μυρωδιές τόσο ζωντανές και τόσο πεθαμένες, όσο κι εκείνος ο ηνίοχος που βαδίζει δίχως να κινεί τα πόδια του και διασχίζει τους αιώνες με βλέμμα σαν το λευκό ραβδί των τυφλών...
(Jean Cocteau, "Journal d'un inconnu", 1953)