ΤΙΤΛΟΣ

Αγαπητέ προϊστάμενε,

Συνέχεια ακούω ότι μ' έπιασε η αστυνομία θ' αργήσουν όμως να με κανονίσουν. Γελάω όταν καμώνονται τόσο πολύ τους έξυπνους και λένε ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο. [...] Τα 'χω βάλει µε τις πόρνες και δε θα σταματήσω να τις σφάζω μέχρι να µε τσακώσουν. Σπουδαία δουλειά η τελευταία. Η κυρία δεν πρόλαβε καν να τσιρίξει. Άντε να µε πιάσουν τώρα. Η δουλειά µου µ' αρέσει και θέλω να ξαναρχίσω.
Σύντομα θ' ακούσετε για µένα και τα παράξενα παιχνιδάκια μου. [...] Το μαχαίρι μου είναι τόσο καλό και κοφτερό που θέλω να ξαναπιάσω αμέσως δουλειά αν βρω ευκαιρία. Καλή τύχη.

µε εκτίμηση
Τζακ ο Αντεροβγάλτης


Με αυτή την επιστολή της 27ης Σεπτεμβρίου 1888, το παρωνύμιο "Τζακ ο Αντεροβγάλτης" συνδέθηκε για πρώτη φορά µε μια σειρά φόνων που διαπράχθηκαν στο Γουαϊτσάπελ του Λονδίνου την προτελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, κερδίζοντας περίοπτη θέση στο πάνθεον των εγκληματιών η δράση των οποίων ανέκαθεν ερέθιζε τη λαϊκή φαντασία.

Το παρόν βιβλίο εξετάζει το σύνολο των επιστολών που σχετίζονται µε τους φόνους και οι οποίες υποτίθεται ότι είχαν σταλεί από τον ίδιο το δολοφόνο. Οι επιστολές σήμερα φυλάσσονται στα αρχεία της Μητροπολιτικής Αστυνομίας και στα έγγραφα της Αστυνομίας Πόλεως Λονδίνου.

Σύμφωνα µε τους συγγραφείς Stewart P. Evans και Keith Skinner, η μεταγραφή και, σε κάποιες περιπτώσεις, οι έγχρωμες φωτογραφικές αναπαραγωγές των εν λόγω τεκμηρίων, συνιστούν το μοναδικό τρόπο µε τον οποίο οι αναγνώστες μπορούν να κατανοήσουν τον αντίκτυπο της αλληλογραφίας στην υπόθεση. Επιπλέον, οι επιστολές δεν αποκαλύπτουν απλώς τον τρόπο σκέψης εκείνου του καιρού, αλλά και τη βαθιά επίδραση που άσκησαν οι φόνοι σε μερίδα του κοινού και του Τύπου της βικτωριανής περιόδου. Αν και η πραγματική ταυτότητα του δολοφόνου (ή των δολοφόνων) παραμένει ακόμη ανεπιβεβαίωτη, το σίγουρο είναι πως ο μύθος του "Τζακ του Αντεροβγάλτη" γεννήθηκε και επέδειξε τέτοια ανθεκτικότητα στο χρόνο χάρη σε αυτή την αλληλογραφία.