ΤΙΤΛΟΣ

[...] Δημοσιευμένα την τελευταία εξαετία, στην πλειοψηφία τους στην εφημερία "Metro", αλλά και στην "Ελευθεροτυπία", την "Καθημερινή", το "Δίφωνο" ή αλλού, γραμμένα κάτω από το πιεστικό βάρος της ύλης που κλείνει και τον αυστηρά περιορισμένο αριθμό των λέξεων που απαιτούνται, προσπαθούν να βάλουν λίγο το κεφάλι τους έξω απ' το νερό, να μουρμουρίσουν απόψεις και λόγια που διαρκούν μια μόνο στιγμή ή αντέχουν στο χρόνο: Σα φωτογραφίες που αποδεικνύουν απλώς ότι μεγαλώσαμε.
Κείμενα χρόνια. Ερείπια. Που σουλατσάρουν σε βιβλία, σε πρόσωπα, σε καλοκαίρια, σε γεγονότα της προσωπικής μου επικαιρότητας. Για καταστάσεις του νου και γυναίκες που ευθύνονται για όσα συμβαίνουν. Κείμενα που κρυφοκοιτάζουν απ' την κλειδαρότρυπα το χτες αλλά και το αύριο. Που κόβουν δρόμο για να φτάσουν κατευθείαν στο τέλος. Ηδονοβλεπτικά, πλανόδια, αναπόφευκτα. Σαν αναβράζοντα δισκία. [...]
Τα κείμενα αυτά είναι μικρά, σαν τα σάντουιτς της μητέρας μου. Όταν μεγαλώσουν, σχεδιάζουν να βρουν το χρώμα που τους λείπει και να το σκάσουν απ' τις σελίδες.

Όταν μεγαλώνουν οι λέξεις, ονειρεύονται να γίνουν ζωή.

Σταύρος Σταυρόπουλος
Μοσχάτο, κάπου προς τα μέσα εκείνης της άνοιξης, 2008