ΤΙΤΛΟΣ

Ο Φρανσουά Ολάντ, υποψήφιος για το χρίσμα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος στις προκριματικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 9 Οκτωβρίου του 2011, εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2012, εκθέτει τις απόψεις του και το πρόγραμμά του σε μια εκ βαθέων συζήτηση με τους Vincent Duclert, Denis Lefebvre, Bernard Poignant, Dominique Villemot.

Ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
"Το "γαλλικό όνειρο" είναι ένα διαρκές πρόταγμα. Έρχεται από μακριά. Μερικές φορές φαίνεται να ξεθωριάζει, αλλά πάντα παρουσιάζεται μια ευκαιρία που κάνει τη φλόγα να ανάψει και πάλι. Οι προεδρικές εκλογές του 2012 αποτελούν μια τέτοια ευκαιρία. Νά γιατί ζητώ την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών μου. Είμαι αντάξιός της; Εν πάση περιπτώσει, αισθάνομαι ότι οφείλω να είμαι. Θα επιτύχω στο έργο μου, αν αποκτήσω την εμπιστοσύνη τους; Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Και θα συσπειρώσω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ γύρω από το πρόγραμμά μου. Θα ήθελα η Γαλλία του 2017 να μην έχει το πρόσωπο του 2012. Πρόκειται για ένα πρόταγμα που προαναγγέλλει μια νέα κοινωνία; Κατά κάποιον τρόπο, ναι, γιατί θα πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις
που θα μας επηρεάσουν επί μακρόν, για μια ολόκληρη γενιά! Το "γαλλικό όνειρο" στηρίζεται στην έννοια της ισότητας ως κινήτρου και ως σκοπού. Αν, στο τέλος της θητείας μου, οι Γάλλοι πολίτες είναι πεπεισμένοι ότι στη χώρα υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη απ’ ό,τι στην αρχή της θητείας μου, τότε η Αριστερά θα μπορεί να διακηρύξει ότι στάθηκε στο ύψος της αποστολής της. Γνωρίζοντας, βεβαίως, ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν".

"Η Αριστερά έθεσε τα ζητήματα της κοινωνίας, της εργασίας, των αδικιών και των ανισοτήτων, και υποστήριξε ότι οι "προλετάριοι" έχουν δικαίωμα στην ελευθερία, την πρόοδο, την αξιοπρέπεια, όπως όλοι οι άλλοι πολίτες. Ο Ζαν Ζωρές υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της γενναιό δωρης σκέψης, στην οποία προσέδιδε οικουμενικά χαρακτηριστικά. Η Αριστερά δεν ήταν πάντοτε συνεπής στο ραντεβού της με την ιστορία. Όπως άλλωστε και οι αντίπαλοί της, υποτίμησε τον ρόλο των γυναικών, συμμετείχε "αλίμονο" στους αποικιακούς πολέμους, φάνηκε μερικές φορές δειλή μπροστά στην εξουσία του χρήματος, δεν ήταν πάντοτε τόσο ενάρετη όσο της υπαγόρευαν οι αρχές της. Αλλά εκπλήρωνε πάντα το καθήκον της να προσφέρει σε όλους ίσες ευκαιρίες, να υπερασπίζεται τη δικαιοσύνη όπου αυτή απειλούνταν, να προωθεί αταλάντευτα τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Στις αρχές του 21ου αιώνα οι σοσιαλιστές θα πρέπει να συνεχίσουν να υπηρετούν τη χώρα μας.
Αυτή είναι και η έννοια της συμμετοχής μου. Θέλω να παραμείνω πιστός σε ιδέες που δικαιώνουν τη δράση μου".