ΤΙΤΛΟΣ

Την ενδέκατη ποιητική συλλογή του ο Γιάννης Βαρβέρης δεν πρόλαβε να τη δει να φιγουράρει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, έφυγε ξαφνικά από κοντά μας στις 26 Μαΐου, ενώ αυτή βρισκόταν ήδη στο βιβλιοδετείο. Ευτυχώς όμως πρόλαβε να τη δει τυπωμένη, έτσι όπως αυτός επιθυμούσε.

Για τον Γιάννη Βαρβέρη δεν ήταν ακόμη μία συλλογή ποιημάτων, αλλά ποιήματα που έγραψε την τελευταία τριετία αποκλειστικά για Εκείνη, την αγαπημένη υπέργηρη μητέρα του. "Βαθέος γήρατος" λοιπόν η ενδέκατη κατάθεσή του, γι' αυτή που του χάρισε τη ζωή και τη γλώσσα, "το παρελθόν της και το μέλλον της". Η συλλογή θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν ένας διάλογος μάνας και μοναχογιού που αναπτύσσεται με στίχους σπάνιας εκφραστικής λιτότητας και στοχαστικού σπαραγμού: "Στις λίγες μας κοινές εξόδους/ κανένας δε γυρίζει να σε δει./ Ούτε απλοί σου γνώριμοι/ δε ζούνε πια./ Έμεινες μόνο με όσους/ σε αναγνωρίζουν/ βλέποντάς με".

Ο ποιητικός αυτός "διάλογος" ολοκληρώθηκε πριν από την αποδημία της μητέρας του. Ένα από τα τελευταία του ποιήματα, γραμμένο στην κλινική όπου νοσηλευόταν Εκείνη:

"Μου είπε επί λέξει/ -Άμα πεθάνω/ πώς θα ζήσω/ χωρίς εσένα;"

Αλίμονο, η μητρική απορία, που εξέφραζε μια βαθύτερη επιθυμία επανένωσης, έμελλε πολύ σύντομα να απαντηθεί. Δύο μήνες αργότερα έφυγε από τον κόσμο μας και ο ποιητής, για να τη συναντήσει στο παιδικό του δωμάτιο - κοκέτα, στοργική, αριστοκρατική, όπως ακριβώς τη διέσωσε και μέσα στην τέχνη του.

Νίκος Δαββέτας