ΤΙΤΛΟΣ

Η μελέτη του Νέου Μουσείου Ακρόπολης πρέπει να αντιμετωπίσει το ναό του Παρθενώνα ως σύμβολο του δυτικού πολιτισμού. Σε αυτό θα αντιπαραθέσει ένα σύγχρονο κέλυφος για έκθεση και προστασία των γλυπτών των μνημείων του Βράχου. Ο ανοιχτός διάλογος μεταξύ νέου Μουσείου και υπάρχοντος Μνημείου είναι η αναγκαία απόλυτη συνθήκη. Στο άρρυθμο χωροταξικό της πόλης η χωροθέτηση έπρεπε να επιτρέψει τη συμβίωση της νέας στέγης με την υπάρχουσα δομή της πόλης. Για τον Αθηναίο υποψήφιο η συνεργασία με πανεπιστημιακό και θεωρητικό αρχιτέκτονα, έμπειρο σε διεθνείς διαγωνισμούς, όπως ο Bernard Tschumi, δημιούργησε μια κοινή αντιμετώπιση με ρυθμό αποδοτικότερο από ό,τι μιας σχέσης δύο γραφείων στον ίδιο τόπο.

Ως κάτοικος της πόλης είχα, ως προς το έργο, άλλες παραστάσεις και επιρροές από ό,τι ο ξένος συνάδελφος μου. Η Ακρόπολη ήταν σταθερή μου αναφορά και πολλές μελέτες μου δέχονταν το ίδιο αττικό φως. Η άμεση παρουσία της ήταν πιο προσωπική αλλά χωρίς τη νέα επαφή που δημιούργησε στον ξένο μελετητή-συνεργάτη...

Η σύνταξη αυτού του κειμένου είναι αναδρομική αναβίωση μιας ζωντανής πορείας σχεδιασμού πολυπρόσωπων, πολυεθνικών ομάδων που αφιερώθηκαν σε αυτό το έργο. Συνεργάστηκαν στη μελέτη, την επιμέλεια και την κατασκευή για μια σύγχρονη δημιουργία με νέους προβληματισμούς σε πιεσμένους χρόνους, που μας κράτησαν σε διαρκή εγρήγορση. [...]

(από την εισαγωγή του συγγραφέα)