ΒιβλίοΠεριπέτειες της αναπαράστασης
Σκηνές της θεωρίας ΙΙ
Σκηνές της θεωρίας ΙΙ
Γιώργος Π. Πεφάνης
Ευθύνη Σειράς: Γιώργος Π. Πεφάνης
Αθήνα
Εκδόσεις Παπαζήση
Αριθμός Έκδοσης: 1
2013
σ. 569
Σχήμα: 21χ15
Δέσιμο: Δερματόδετο
ISBN: 978-960-02-2831-1
Θεατρικοί Τόποι
Περιέχει Βιβλιογραφία
Κυκλοφορεί
Τιμή: 39.41€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 14-05-2013)
Περίληψη:
Στις "Σκηνές της Θεωρίας II" εξετάζονται οι περιπέτειες της αναπαράστασης τόσο στη φιλοσοφία, όσο και στη θεωρία του θεάτρου. Οι περιπέτειες αυτές εμφανίζονται πρώτα στον μύθο (την πρώτη μεγάλη περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης) και στη συνέχεια λαμβάνουν χώρα σε διάφορες επιμέρους σκηνές. Οι σκηνές αυτές συγκροτούνται στα διάφορα πεδία της θεατρολογικής θεωρίας (στην κριτική θεατρικών παραστάσεων, τη σκηνοθεσία, την εαυτότητα του ηθοποιού, την πολύπλοκη συνύφανση κειμένων και παραστάσεων, την ενδεχομενικότητα των θεατρικών γεγονότων).
Συγκροτούνται όμως και στο έδαφος της σύγχρονης φιλοσοφικής σκέψης: στην καταφατική κουλτούρα και την αισθητική μορφή του Herbert Marcuse, στην κοινωνική φαντασία του Κορνηλίου Καστοριάδη, στην ετεροτοπία και στο teatrum philosophicum του Michel Foucault, στην επιτελεστικότητα της Judith Butler, στον θάνατο του συγγραφέα και την κειμενοποίηση του Roland Barthes, στις αποδομητικές αναγνώσεις του Jacques Derrida στον Rousseau και τον Artaud, στη σύσταση του εαυτού του Paul Ricoeur και του Charles Taylor, στα αγωνιστικά πεδία της Chantal Mouffe κ.α. Η αναπαράσταση των ρόλων στις ταυτότητες, των κειμένων στις θεατρικές παραστάσεις, των ιδεών στη σωματική δράση ή των αξιών στους θεσμούς: αυτές είναι κάποιες από τις πολλές μορφές που παίρνει το παιχνίδι της αναπαράστασης, καθώς ξεδιπλώνεται στις σκηνές του θεάτρου και της φιλοσοφίας με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό που αναπαρίσταται και η ίδια η πράξη της αναπαράστασης να μην μπορούν εύκολα να διαχωριστούν.
Στις "Σκηνές της Θεωρίας II" εξετάζονται οι περιπέτειες της αναπαράστασης τόσο στη φιλοσοφία, όσο και στη θεωρία του θεάτρου. Οι περιπέτειες αυτές εμφανίζονται πρώτα στον μύθο (την πρώτη μεγάλη περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης) και στη συνέχεια λαμβάνουν χώρα σε διάφορες επιμέρους σκηνές. Οι σκηνές αυτές συγκροτούνται στα διάφορα πεδία της θεατρολογικής θεωρίας (στην κριτική θεατρικών παραστάσεων, τη σκηνοθεσία, την εαυτότητα του ηθοποιού, την πολύπλοκη συνύφανση κειμένων και παραστάσεων, την ενδεχομενικότητα των θεατρικών γεγονότων).
Συγκροτούνται όμως και στο έδαφος της σύγχρονης φιλοσοφικής σκέψης: στην καταφατική κουλτούρα και την αισθητική μορφή του Herbert Marcuse, στην κοινωνική φαντασία του Κορνηλίου Καστοριάδη, στην ετεροτοπία και στο teatrum philosophicum του Michel Foucault, στην επιτελεστικότητα της Judith Butler, στον θάνατο του συγγραφέα και την κειμενοποίηση του Roland Barthes, στις αποδομητικές αναγνώσεις του Jacques Derrida στον Rousseau και τον Artaud, στη σύσταση του εαυτού του Paul Ricoeur και του Charles Taylor, στα αγωνιστικά πεδία της Chantal Mouffe κ.α. Η αναπαράσταση των ρόλων στις ταυτότητες, των κειμένων στις θεατρικές παραστάσεις, των ιδεών στη σωματική δράση ή των αξιών στους θεσμούς: αυτές είναι κάποιες από τις πολλές μορφές που παίρνει το παιχνίδι της αναπαράστασης, καθώς ξεδιπλώνεται στις σκηνές του θεάτρου και της φιλοσοφίας με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό που αναπαρίσταται και η ίδια η πράξη της αναπαράστασης να μην μπορούν εύκολα να διαχωριστούν.
