ΤΙΤΛΟΣ

Η κυρίαρχη συζήτηση για την απελευθέρωση των ζώων αδυνατεί να αναλύσει το όριο της πολιτικής κοινότητας όπως αυτό έχει οριστεί από την ιστορική διάκριση μεταξύ έλλογων ζώων (των ανθρώπων) και ζώων που έχουν μόνο φωνή (των μη ανθρώπων).
Τα ζώα θεωρούνται βουβά πολιτικά αντικείμενα προς αντιπροσώπευση και όχι υποκείμενα με ομιλία, και κατά συνέπεια παραμένουν αποκλεισμένα από την πολιτική κοινότητα των ομιλούντων υποκειμένων. Όταν τα ζώα πρωταγωνιστούν σε περιστατικά ανυπακοής και βίαιης αντίστασης απέναντι στους θεσμούς και στους ανθρώπους που τα καταπιέζουν, καταδεικνύουν με τον πιο άμεσο τρόπο πως είναι φορείς αντίστασης και πολιτικά υποκείμενα. Το παρόν δοκίμιο, βασιζόμενο στις ριζοσπαστικές δημοκρατικές προσεγγίσεις του Ρανσιέρ και της Μουφ και στα εργαλεία του Λατούρ, καλεί στην επανεξέταση της υποκειμενικότητας των ζώων.