ΤΙΤΛΟΣ

Η κυριαρχία της Φιλοσοφίας πάνω στην Ποίηση επιβλήθηκε από την εποχή του Πλάτωνα, αναγνωρίζοντας στην πρώτη την κατοχή της Αλήθειας και την παιδευτική ικανότητα, υποβιβάζοντας τη δεύτερη σε μιμητική πράξη και προσδιορίζοντας τη διάσταση των δύο πεδίων του λόγου μέχρι τους νεότερους χρόνους. Η σχέση αυτή, ωστόσο, από τον 18ο αιώνα, αρχίζει να εξελίσσεται σε σύγκλιση, καταλύοντας την παραδοσιακή διάκριση. Παρά τον διαφορετικό τρόπο αναζήτησης και λεκτικής μορφοποίησης της Αλήθειας, Ποίηση και Φιλοσοφία συναντώνται στο εγχείρημα ανάκτησης ενός λέγειν πλήρους νοήματος, με τους φιλοσόφους να προσεγγίζουν ευλαβικά πλέον τον ποιητικό λόγο, παραμερίζοντας κάθε απαξιωτική πρότερη οπτική, και τους ποιητές να δεξιώνονται την οντολογική σκέψη μέσα στο έργο τους. Η Ποίηση ανάγεται πλέον σε εμπειρία σκέψης και πνευματικής αναζήτησης που, μέσω της δυναμικής του ποιητικού λόγου, ανασκάπτει την αλήθεια του ανθρώπου μέσα στο εφήμερο του επίγειου βίου, φωτίζει τις ανησυχίες του και την αβεβαιότητά του, αντιμετωπίζει την αγωνία και το φόβο του. Προτείνει δε την αξιοποίηση της ζωής μέσα από μία αυθεντική σχέση μεταξύ ανθρώπου και κόσμου, μία συνύπαρξη με ουσία και βάθος, χωρίς προκαταλήψεις μα ούτε και ψευδαισθήσεις.