ΤΙΤΛΟΣ

Στην εικονιστική κοινωνία οι απαισιόδοξες φωνές προβλέπουν ένα ζοφερό μέλλον υποδούλωσης του ανθρώπου στους αλγορίθμους, την βιολογική μετάλλαξή του σ' ένα ανεπιθύμητο είδος ακόμη και την ολοκληρωτική εξαφάνισή του. Από την άλλη οι αισιόδοξες φωνές διακηρύσσουν ότι θα προσαρμοστούμε βαθμιαία στην τεχνική εξέλιξη, απολαμβάνοντας τα οφέλη της, ή ότι ανατέλλει μια νέα εποχή για το ανθρώπινο είδος, που υπερβαίνοντας τους βιολογικούς περιορισμούς θα αποικίσει τελικά το σύμπαν εκπληρώνοντας το πεπρωμένο του. Είναι δυνατόν να παραμείνουμε κριτικοί τόσο ως προς το ευαγγέλιο των υπερανθρωπιστών μιας ανθρωπότητας απελευθερωμένης και ευτυχούς χάρη στην τεχνική εξέλιξη όσο και ως προς την σκοτεινή προφητεία των τεχνοφοβικών, δηλαδή, την δυστοπία ενός τεχνοολοκληρωτισμού ή του πλήρους αφανισμού της ανθρωπότητας; Πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια αναστοχαστική τέχνη του βίου όταν αβίαστα εκχωρούμε στην καθημερινότητα την διαχείριση των επιλογών και την λήψη αποφάσεων σε αλγορίθμους για ν' ανακουφιστούμε από το άχθος της πληθωριστικής ελευθερίας; Τα δοκίμια αυτού του βιβλίου στοχεύουν στην περιγραφή της τρέχουσας μορφής της εικονιστικής κοινωνίας και ορισμένων χαρακτηριστικών του εικονιστικού υποκειμένου ως νέου ανθρωπότυπου υπό το πρίσμα ενός ψηφιακού ανθρωπισμού. Ο τελευταίος ως πρόταγμα αυτογνωσίας διερευνά τι συνιστά την ανθρωπινότητα υπερασπιζόμενος μια σχετική ή, ίσως και, την ύστατη αυτονομία του ανθρώπου τόσο έναντι των αλγορίθμων όσο και έναντι της ψηφιακής εικόνας εαυτού.