Από τη σφαγή της Χίου στην έξοδο του Μεσολογγίου

Ποιες στρατιωτικές μάχες στη διάρκεια της Επανάστασης είχαν δυσμενή κατάληξη για τους Έλληνες και ποιες εξελίξεις πυροδότησαν; Ποιες ήταν οι συνέπειες τους στην πορεία της κοινής προσπάθειας και σε τι κίνδυνο έθεσαν τον αγώνα της Ανεξαρτησίας; Πώς ερμηνεύονται οι συγκεκριμένες ήττες με βάση τα πολιτικά και στρατιωτικά δεδομένα της εποχής; Ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές των μαχών αυτών και σε ποιο βαθμό οι θυσίες τους έλαβαν συμβολικές διαστάσεις; Απαντώντας σε αυτά τα ερωτήματα η παρούσα μελέτη σκοπεύει να παρουσιάσει και να ερμηνεύσει τις στρατιωτικές ήττες στη διάρκεια της Εθνεγερσίας, από το 1822 έως το 1826.
Στην εθνική συλλογική μνήμη κατέχουν εμβληματική θέση η σφαγή της Χίου, η καταστροφή της Νάουσας, η μάχη του Πέτα, ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη στο Κεφαλόβρυσο αλλά και η καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών. Ομοίως, κατά την επέλαση του Ιμπραήμ, άσβεστη στον χρόνο παραμένει η ανάμνηση της ήττας στο Κρεμμύδι, η κατάληψη της Σφακτηρίας, η παράδοση του Νεοκάστρου, ο θάνατος του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, η εισβολή του Ιμπραήμ στην Τριπολιτσά και στο Άργος, η μάχη στα Τρίκορφα και τελικώς η Έξοδος του Μεσολογγίου.