Κοινωνική πολιτική, αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός και πανδημία

Το ξέσπασμα της πανδημίας Covid-19 αξιοποιήθηκε από τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις ως πρόσχημα περαιτέρω αυταρχικοποίησης και εμπορευματοποίησης της κοινωνικής πολιτικής. Έπειτα από μια δεκαετία επάλληλων κρίσεων (οικονομική, προσφυγική, κλιματική), η υγειονομική απειλή εργαλειοποιήθηκε για την αναβάθμιση πολιτικών προτεραιοτήτων του νεοφιλελευθερισμού. Μέσω της ατομικής ευθύνης νομιμοποιήθηκαν πρακτικές καταστολής, αντί ενδυνάμωσης του κοινωνικού κράτους, για τη διαχείριση μιας πρωτόγνωρης και αδιάγνωστης κοινωνικής συνθήκης.

Στην Ελλάδα, ο καταναγκαστικός εγκλεισμός στο σπίτι, ο κοινωνικός στιγματισμός της νεολαίας και η απαγόρευση των διαδηλώσεων, η εν γένει αστυνομοκεντρική διαχείριση της πανδημίας και οι ξυλοδαρμοί πολιτών, όπως και η κυνική διαχείριση του προσφυγικού, συμπορεύτηκαν με την προώθηση πρωτόγνωρων κοινωνικών απορρυθμίσεων: την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, την κατάργηση του οκτάωρου, τη θεσμοθέτηση του «Πτωχευτικού Νόμου», την ανεπαρκή ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς, των δομών υγείας και εκπαίδευσης και τη σύσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Μια εκδοχή αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού φαίνεται να κερδίζει διαρκώς έδαφος επιχειρώντας να καθιερώσει τον νόμο και την τάξη των αγορών ως το παντοδύναμο δόγμα των καιρών μας.