ΤΙΤΛΟΣ

Θα προσποιηθώ πως δεν έγραψα εγώ αυτό το βιβλίο, πως είμαι απλώς ο πρώτος του αναγνώστης. Ο αφηγητής καταγράφει και άρα μοιράζεται κάποιες συνταγές του πεθαμένου από χρόνια πατέρα του, με πρώτες ύλες που εκείνος συνέλεγε μόνος του από τις χερσαίες και θαλάσσιες εκτάσεις του τόπου καταγωγής του. Μπορείς να το καταχωρίσεις ως ένα εικονοκλαστικό βιβλίο συνταγών δηλαδή, και να τελειώνει η υπόθεση. Όμως, όπως η άγκυρα που σηκώνεις φέρνει μαζί της καμιά φορά ένα κουβάρι παλιά μπερδεμένα δίχτυα, οι αποστηθισμένες συνταγές δεν αναδύονται από τη μνήμη σου μόνες· κουβαλάν μαζί σπαράγματα μιας σχέσης πατέρα-γιου σε τραυματική συσκευασία. Ορφανός από πατέρα και τροφοσυλλεκτικές γνώσεις, ο αφηγητής (που τώρα κάνω πως δεν είμαι εγώ) επιχειρεί να ψηλαφίσει το δικό του προφίλ, αυτό του σύγχρονου τροφοσυλλέκτη που το ένα πόδι του πατάει γερά στην πόλη και το άλλο ακουμπάει περιστασιακά σε χώματα και βυθούς, κυνηγώντας την παραγωγική ουτοπία της διατροφικής αυτάρκειας.