

Βάκχαι
Ευριπίδου
Μετάφραση: Κ. Χ. Μύρης (Κώστας Γεωργουσόπουλος)
Αθήνα
Εκδόσεις Πατάκη
2013
Ημερομηνία Πρώτης Έκδοσης: 2004
σ. 180
Σχήμα: 21χ14
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-16-1138-9
Γλώσσα πρωτοτύπου: αρχαία ελληνικά
Αρχαίοι Έλληνες Συγγραφείς
Σημειώσεις: Εισαγωγή, σχόλια: Αθανάσιος Φραγκούλης.
Κυκλοφορεί
Τιμή: 7.34€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 02-03-2012)
Περίληψη:
Όπως είναι γνωστό, οι "Βάκχαι" είναι το μόνο σωζόμενο έργο με θέμα σχετικό με το θεό Διόνυσο. Εδώ μύθος και ιστορία συνενώνονται και ανάγονται με ποιητικό τρόπο. Η λατρεία του θεού Διονύσου παρουσιάζεται στην πρωτόγονή της μορφή, με τη μορφή εκείνη που συνδέεται με το διθύραμβο, το χορικό άσμα του θεού από το οποίο γεννήθηκε η τραγωδία. Οι "Βάκχαι" αποτελούν ένα από τα πληρέστερα και πιο ολοκληρωμένα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, γιατί συνενώνουν τρία βασικά στοιχεία: το τραγικό, το δραματικό και το θεατρικό. Ο Ευριπίδης με το έργο αυτό επιστρέφει στη μέθοδο και το ύφος της νιότης του και δημιουργεί ένα έργο που θεωρείται η μήτρα όπου συντελείται η σύλληψη, η επώαση και η γέννηση της τέχνης των τεχνών, που προστατεύει ο Διόνυσος, ο θεός της τραγωδίας. Ο ποιητής, στο τέλος της δημιουργικής του πορείας, παρουσιάζει το τραγικό με μια συνέπεια που δεν απαντάται αλλού στην ποίησή του.
Όπως είναι γνωστό, οι "Βάκχαι" είναι το μόνο σωζόμενο έργο με θέμα σχετικό με το θεό Διόνυσο. Εδώ μύθος και ιστορία συνενώνονται και ανάγονται με ποιητικό τρόπο. Η λατρεία του θεού Διονύσου παρουσιάζεται στην πρωτόγονή της μορφή, με τη μορφή εκείνη που συνδέεται με το διθύραμβο, το χορικό άσμα του θεού από το οποίο γεννήθηκε η τραγωδία. Οι "Βάκχαι" αποτελούν ένα από τα πληρέστερα και πιο ολοκληρωμένα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, γιατί συνενώνουν τρία βασικά στοιχεία: το τραγικό, το δραματικό και το θεατρικό. Ο Ευριπίδης με το έργο αυτό επιστρέφει στη μέθοδο και το ύφος της νιότης του και δημιουργεί ένα έργο που θεωρείται η μήτρα όπου συντελείται η σύλληψη, η επώαση και η γέννηση της τέχνης των τεχνών, που προστατεύει ο Διόνυσος, ο θεός της τραγωδίας. Ο ποιητής, στο τέλος της δημιουργικής του πορείας, παρουσιάζει το τραγικό με μια συνέπεια που δεν απαντάται αλλού στην ποίησή του.