ΤΙΤΛΟΣ

Κυκλοφορώντας άλλοτε σε περιοχές του «τότε», σπανιότερα σε ατραπούς του «μετά» κι επιστρέφοντας κάποια στιγμή στην επικράτεια του «τώρα», συναντιέμαι με παίχτες ασύμμετρων παιχνιδιών, συμμετέχω σε δείπνα όπου θα κλείσουν ανοιχτοί λογαριασμοί του παρελθόντος, περιπλανιέμαι στα άγρια μονοπάτια της ζούγκλας του Μεξικού, μετέρχομαι μετακομίσεις, παρασύρομαι από την Ίμα τη γλυκόλαλη Περουβιανή, εγκαθίσταμαι για σύντομα χρονικά διαστήματα στις αυλές της ανέχειας, ανακαλώ τον έρωτα σε ανεμοδείχτη εκκλησιάς μικρής πολιτείας, ενώνω τη δική μου φωνή με εκείνες των δικών μου τεθνεώτων, παρακολουθώ την ιδιότυπη πασαρέλα πήλινων –τάχα μου!– σωμάτων, σκιάζομαι από δήθεν αθώες φωτογραφίες, υποκύπτω στη γοητεία της καθυστερημένης εκδίκησης… Τελικά, πρέπει κάποιος να μιλήσει και για τον θείο Σάκη…
Εγώ! – αποφασίζω.
Μα ποιος θα τολμήσει –ίσως;– να με ακούσει;
Η νέα συλλογή διηγημάτων της Κώστιας Κοντολέων χρησιμοποιεί μια ιδιότυπη γραφή προκειμένου να επιχειρήσει, άλλοτε υπαινικτικά κι άλλοτε με τρόπο φωτογραφικό, μια διείσδυση στις διαπροσωπικές σχέσεις, στα τραύματα του παρελθόντος, σε ό,τι μπορεί να σηματοδοτεί μια καθημερινή εικόνα, αλλά και στην ανίχνευση της δυναμικής που διαθέτουν οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας. Επιλογές θεμάτων που ξαφνιάζουν, καθώς υποκύπτουν σε μια απρόοπτη ανάγνωσή τους και που τελικά επιβεβαιώνουν πως η άξια διαχρονικότητα είναι αυτή που μπορεί και επιβιώνει με τη μοναδικότητά της.