ΒιβλίοΕδουάρδος Σακαγιάν
Θανάσης Μουτσόπουλος
Φωτογράφος: Γιάννης Βαχαρίδης
Φωτογράφος: Ηλίας Γεωργουλέας
Φωτογράφος: Νίκος Μάρκου
Φωτογράφος:
Ευθύνη Σειράς: Πέγκυ Κουνενάκη
Αθήνα
Κ. Αδάμ Εκδοτική
Αριθμός Έκδοσης: 1
2005
σ. 173
Σχήμα: 23χ25
Δέσιμο: Σκληρό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-88409-6-6
Σύγχρονη Εικαστική Βιβλιοθήκη
Περιέχει Βιβλιογραφία
Εικονογράφηση: ΝΑΙ
Φωτογράφηση: ΝΑΙ
Κυκλοφορεί
Τιμή: 35.67€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 25-10-2005)
Περίληψη:
Ο Εδουάρδος Σακαγιάς είναι πάνω απ' όλα ένας μεγάλος αφηγητής, παραμυθάς μεν, σκληρά ρεαλιστής ζωγράφος όταν νομίζει, με την αποδόμηση και την αλληλεναπόθεση στοιχείων ως κυριότερα εργαλεία του. Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της νεώτερης γενιάς, φαίνεται να υλοποιεί πειστικά στα έργα του, όπου κυριαρχεί το ανθρώπινο πλήθος, η πόλη, η νύχτα, το σύγχρονο χάος, τη γνωστή μεταφορά "η ζωή είναι μια παράσταση". Πίνακες γεμάτοι κρυπτικές αναφορές, αλληγορίες, ελλειπτική αφήγηση, αινιγματική ατμόσφαιρα.
Το σύνολο σχεδόν της ζωγραφικής του είναι ένας συλλογισμός πάνω στο ρόλο της εικόνας, που γίνεται χώρος του ειδώλου. Της εικόνας και της ψευδαίσθησης, της αντανάκλασης, της (παραμορφωμένης) αντανάκλασης του καθρέφτη, του σπασμένου καθρέφτη... με όλες τις λεπτές αποχρώσεις που προσδιορίζουν τα σύνορα ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Κι αυτές οι αντανακλάσεις μοιάζουν με κλεφτές ματιές στο υποσυνείδητο. Για τον καλλιτέχνη η τέχνη μοιάζει να είναι το όριο ανάμεσα στην αναπαράσταση του κόσμου (αλλά και το σχολιασμό του) και τον αυτόνομο κόσμο της ζωγραφικής, ο οποίος μπορεί να λειτουργεί και πέρα από την αναφορικότητα.
Ο Εδουάρδος Σακαγιάς είναι πάνω απ' όλα ένας μεγάλος αφηγητής, παραμυθάς μεν, σκληρά ρεαλιστής ζωγράφος όταν νομίζει, με την αποδόμηση και την αλληλεναπόθεση στοιχείων ως κυριότερα εργαλεία του. Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της νεώτερης γενιάς, φαίνεται να υλοποιεί πειστικά στα έργα του, όπου κυριαρχεί το ανθρώπινο πλήθος, η πόλη, η νύχτα, το σύγχρονο χάος, τη γνωστή μεταφορά "η ζωή είναι μια παράσταση". Πίνακες γεμάτοι κρυπτικές αναφορές, αλληγορίες, ελλειπτική αφήγηση, αινιγματική ατμόσφαιρα.
Το σύνολο σχεδόν της ζωγραφικής του είναι ένας συλλογισμός πάνω στο ρόλο της εικόνας, που γίνεται χώρος του ειδώλου. Της εικόνας και της ψευδαίσθησης, της αντανάκλασης, της (παραμορφωμένης) αντανάκλασης του καθρέφτη, του σπασμένου καθρέφτη... με όλες τις λεπτές αποχρώσεις που προσδιορίζουν τα σύνορα ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Κι αυτές οι αντανακλάσεις μοιάζουν με κλεφτές ματιές στο υποσυνείδητο. Για τον καλλιτέχνη η τέχνη μοιάζει να είναι το όριο ανάμεσα στην αναπαράσταση του κόσμου (αλλά και το σχολιασμό του) και τον αυτόνομο κόσμο της ζωγραφικής, ο οποίος μπορεί να λειτουργεί και πέρα από την αναφορικότητα.
