Ο Θεόδωρος Γαζής, Έλληνας διανοούμενος με μεγάλη προσφορά στον Ιταλικό Ουμανισμό του 15ου αιώνα, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη γύρω στο 1400 αλλά το 1430, μετά την άλωση της γενέτειράς του από τους Τούρκους, έφυγε για την Ιταλία και εγκαταστάθηκε στη Σιένα. Σημαντικός σταθμός της διαδρομής του είναι οι δύο δογματικές πραγματείες που έγραψε το 1439, όταν παρακολούθησε τη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας για την ένωση των δύο Εκκλησιών (Ρωμαιοκαθολικής και Ορθόδοξης Ανατολικής), οι οποίες είχαν έντονο ενωτικό πνεύμα. Το διάστημα 1440-1449 έζησε σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας και στην Φεράρα, όπου δίδαξε Ελληνικά στο πανεπιστήμιό της. Αργότερα έμαθε Λατινικά και μετέφρασε έργα του Κικέρωνα στα Ελληνικά.
Μεγάλη η συμβολή του και στην ανάδειξη της λατινικής γραμματείας ως τμήμα της ιταλικής Αναγέννησης, καθώς συμμετείχε στην ομάδα εργασίας του μαθητή και φίλου του Τζιοβάνι Αντρέα ντε Μπούσι για συγκέντρωση των πρώτων "απάντων" των κλασικών λατινικών συγγραφέων.
Πέθανε στο Πολύκαστρο της Καλαβρίας το 1476, σε ηλικία 76 περίπου ετών.
Βιβλίο